Każdy lęk ma swoje imię - Scenariusz zajęć terapeutycznych

Temat: „Każdy lęk ma swoje imię”
Grupa: 5-6 latki, dzieci zdrowe
Cel:
• uświadomienie sobie własnego lęku i przyjęcie postawy aktywnej
• „z lękami nie jesteśmy sami”
• próby wzajemnego oswajania się z lękami
• werbalizacja emocji związanych z przeżywaniem lęku
• budowanie zaufania, poczucia bezpieczeństwa

Pomoce:
• kartoniki na wpisanie imion
• tekst opowiadania „Boję się” M. Musierowicz
• sylweta człowieka wycięta z szarego papieru
• kolorowe czasopisma
• nożyczki
• klej
• pędzle
• płyt Cd z utworem Polka Pizzicato
• magnetofon
• płyta Cd z dźwiękami
• materiały plastyczne (markery, bibuły, kolorowy papier, taśma klejąca, gazety, patyki, sznurki, tasiemki itp.)
• balony
• duża igła
• pudło czarno – białe
• napis „Tu mieszka mój strach”


Przebieg:
Po wejściu do Sali uczestnicy zajęć wpisują swoje imiona na kartonikach i przyklejają je do ubrania – w widocznym miejscu.

1. Powitanie „Witam tych, którzy ...”
Prowadzący wita tych, którzy: np. mają ciemne włosy, okulary, coś białego na sobie, ..., czasami się boją. Wita machając do uczestników, a osoby, które uważają, że o nich mowa również pozdrawiają do machając do niego

2. „Boję się” M. Musierowicz - słuchanie fragmentu opowiadania

Ja wszystkiego się boję.
Psa na przykład się boję, bo tak okropnie szczeka i ma rozgniewane oczy.
Albo wróbelka się boję, który wypadł z gniazda i tak piszczy, a ja nie wiem co zrobić – i płaczę.
Pani w przedszkolu się boję. Ona krzyczy, że zaraz oszaleję. Nie wiem, co trzeba robić, jak ktoś oszaleje. Dzwonić na pogotowie, czy co?
Boje się, czołgów i odrzutowców.
Myszy, cieni i pokrowców.
Baby Jagi też się boję.
Często przerażona stoję.
I bardzo się boję tego wielkiego Darka.
On jest strasznie silny, chodzi i się nudzi i lubi dokuczać małym dzieciom, a nawet bić. A ja się boję, że to boli.

3. „ Stracholud” – plakat
A wy czego się boicie? – pyta prowadzący.
Dzieci z gazet wycinają te rzeczy, które ich zdaniem są przerażające i budzą w nich strach, lęk. Naklejają je na sylwetę człowieka wyciętą z szarego arkuszu papieru. Oglądanie prac.

4. „Straszne głosy i odgłosy” – zagadki słuchowe
Prowadzący tłumaczy, że nie tylko ludzi, zwierząt, przedmiotów czy zjawisk można się bać. Niepokój i strach mogą w nas wzbudzać także dźwięki i odgłosy.
Zadanie polega na słuchaniu dźwięków: miłych dla ucha (np. pozytywka), niemiłych (skrobanie po szkle), budzących niepokój i strach (szelesty, szumy). Prowadzący odtwarza dźwięki lub wykonuje je za parawanem z prześcieradła, a dzieci odgadują. Pyta czy dźwięk był miły, a może straszny. Następnie pokazuje przedmiot, który ten dźwięk wydał. Ponownie pyta czy przedmiot, który wydał ten straszny dźwięk rzeczywiście jest straszny? Podsumowanie: czasami „Strach ma wielkie oczy” –chętne dziecko nakleja na sylwetę Stracholuda duże, papierowe oczy.

5. „Taniec straszaniec” – Polka Pizzicato – pedagogika zabawy
Uczestnicy zamykają oczy i próbują wymyślić swój własny „straszny dźwięk”. Zapamiętują go.
Prowadzący włącza muzykę. Na akcent w muzyce straszymy np. buuuu, potem na akcent wskazane przez nas dziecko może wydać swój groźny okrzyk. Nauczyciel wskazuje dzieci, w dowolnej kolejności, może się cofać, pokazywać kilka naraz, na koniec wszystkie naraz – każdy swój okrzyk.

6. „Amulet” – plastykoterapia
Zadaniem dzieci jest stworzenie rzeczy tzw. Amuletu, który będzie je chronił i pozwoli pokonać lęk. Do dyspozycji mają różnego rodzaju materiały plastyczne.
Złożenie prac pod sylwetą Stracholuda.

7. „I po strachu”
Dzieci rysują mazakami na balonach swoje lęki. Przekłuwają balon dużą igłą. Kawałki balonów wrzucają do dużego kartonowego pudła (pudło oklejone jest wcześniej tak, by jedna połowa była czarna a druga biała). Zaklejają taśmą, zawiązują sznurkami, kokardami.

8. Ewaluacja
Na pudle prowadzący nakleja napis „Tu mieszka mój strach”.
Dzieci przyklejają swoje wizytówki w wybranym przez siebie miejscu pudła:
• na części białej – symbolizującej światło- jeśli uważają, że oswoiły, rozprawiły się z lękiem, zrozumiały go dzięki powyższym zajęciom.
• na części czarnej – symbolizującej – ciemność – jeśli dalej tak samo mocno odczuwają lęk, jeśli te zajęcia nie pomogły im go zredukować, zrozumieć, oswoić.