Wspólne zabawy - ćwiczenia gimnastyczne z udziałem rodziców elementami metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne. Integracja środowiska rodzinnego i przedszkolnego

CEL POZNAWCZY:
- wprowadzenie metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne, jako formy ćwiczeń gimnastycznych,

CELE KSZTAŁCĄCE:
- kształtowanie umiejętności nawiązywania kontaktów i współpracy z partnerem oraz grupą,
- rozwijanie umiejętności uczestnictwa we wspólnych zabawach i ćwiczeniach ruchowych,
- rozciąganie mięśni nóg i rąk,
- rozwijanie umiejętności wykonywania ćwiczeń warunkujących utrzymywanie prawidłowej postawy ciała,
- rozwijanie umiejętności wskazywania poszczególnych części ciała,

CELE WYCHOWAWCZE:
- wdrażanie do przestrzegania ustalonych zasad bezpieczeństwa w trakcie ćwiczeń,
- wdrażanie do zgodnego funkcjonowania podczas sytuacji zadaniowych,

METODY PRACY: metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne, słowna, percepcyjna.

FORMY PRACY: zespołowa, zbiorowa

POMOCE DYDAKTYCZNE: płyta CD z muzyką, maty do ćwiczeń, wierszyki/masażyki zaczerpnięte z Internetu.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:
1. Wstęp
I. „Wszyscy są” – powitanka.
Dzieci z rodzicami ustawieni w kole. Wspólnie wykonują piosenkę ilustrując ją ruchem.
Wszyscy są, witam was, zaczynamy już czas.
Jestem ja, jesteś ty – raz, dwa, trzy.

2. Ćwiczenia kształtujące świadomość schematu ciała i przestrzeni:

I. „Witamy się częściami ciała” – zabawa integracyjna z udziałem rodziców.
Uczestnicy poruszają się po sali w rytm muzyki. Na przerwę, dotykają się z rodzicami wskazanymi częściami ciała. - CROSSDANCE

II. „Tak się bawią przedszkolaki” – zabawa muzyczno – ruchowa w parach.
Dzieci i rodzice ustawieni są w kole i wykonują czynności wskazywane w piosence. (Głowa, ramiona, brzuszek, plecy – płyta CD)
III. „Nasze nogi” - w siadzie prostym, ręce podparte za plecami,
• przyciąganie raz jednej, raz drugiej nogi – wyprost,
• przyciąganie obu nóg naraz – wyprost,
• uderzanie o podłogę piętami,
• uderzanie o podłogę palcami.
IV. „Jak najwyżej, jak najdalej” – w siadzie prostym; napinanie mięśni nóg, „wyciąganie” stóp jak najdalej – rozluźnienie; podniesienie rąk i wyciąganie ich jak najwyżej – rozluźnienie.

3. Ćwiczenia oparte na relacji „z”:

- „Kajdanki” – osoby z pary siedzą zwrócone do siebie twarzami. Jedna osoba obejmuje swoimi dłońmi dłonie partnera, który próbuje rozewrzeć je i uwolnić na zewnątrz. Zamiana.
- „Mały samolot” – dorosły leży na plecach na podłodze, z nogami ugiętymi w kolanach ( podudzia uniesione do góry), dziecko kładzie się na podudziach dorosłego i trzyma go za ręce, dorosły , trzymając dziecko za ręce, ruchem nóg unosi je do góry i lekko kołysze.
- „ Spacer ”- dzieci stają plecami do rodziców, stawiają swoje stopy na stopach dorosły. Rodzice poruszają się po sali przenosząc jednocześnie swoje dzieci.

4. Ćwiczenia oparte na relacji „przeciwko”:

- „Przepychanki” – ćwiczący siadają tyłem do siebie, dotykają się plecami. Na sygnał nauczycielki współćwiczący wzajemnie odpychają się plecami (napierają na siebie).
- „Paczka”- dziecko siedzi skulone, mocno „zamknięte w sobie”, rodzic próbuje je rozpakować. Zamiana ról.
- „Skała” – dziecko w siadzie skulnym, napina mięśnie. Rodzic próbuje je przepchnąć w bok. Następnie role odwracają się.

5. Ćwiczenia oparte na relacji „razem”:

- „Huśtawka” – w pozycji stojącej, pary chwytają się za ręce. Gdy jedna osoba z pary wykonuje przysiad, druga stoi. Zamiana.
- „Długi tunel” - rodzice ustawiają się w rzędzie w rozkroku, tworzą z siebie jeden długi tunel, który dzieci po kolei pokonują poruszając się na kolanach. Następnie rodzice przybierają pozycję na czworaka, a dzieci przechodzą pod nimi.
- „Moje - twoje” – w siadzie skrzyżnym, pary siedzą naprzeciwko siebie:
• wskazują palcem swoje czoło, następnie czoło partnera;
• dotykają swojego nosa, a potem nosa partnera,
• chwytają się za ucho, a potem chwytają za ucho partnera;
• uderzanie dłońmi w swoje kolana, następnie w kolana współćwiczącego,
• uderzanie dłońmi w swoje dłonie – po czym w dłonie osoby z pary,
• uderzanie dłońmi w swoje ramiona – następnie w ramiona współćwiczącego,
• głaskanie swoich policzków – następnie współćwiczącego,
• obejmujemy siebie – następnie współćwiczącego – rozluźnienie i relaks.

6. Wyciszenie i relaks – MUZYKA RELAKSACYJNA.
- „Rzeczka” – masażyk. Dzieci siadają tyłem do rodziców. Dorośli masują plecy dziecka według tekstu mówionego przez nauczyciela. Zamiana.

„RZECZKA”
Po pleckach płynie rzeczka [rysujemy palcem wężyki wzdłuż plecków]
Świeciły dwa słoneczka [rysujemy dwa kółka]
I przeszła pani na szpileczkach [„idziemy” palcami jak w butach na obcasach]
A potem przeszły słonie [ugniatamy powoli całymi dłońmi]
I przejechały konie [„galopujemy” pięściami – oczywiście nie za mocno!]
A potem spadł deszczyk [robimy deszczyk opuszkami palców po całych pleckach]
Czy czujesz już dreszczyk? [szybkie tup-tup-tup palcami wzdłuż kręgosłupa]

Idzie pani: tup, tup, tup, [Dziecko zwrócone do nas plecami. Na przemian z wyczuciem stukamy w jego plecy opuszkami
palców wskazujących]
dziadek z laską: stuk, stuk, stuk, [delikatnie stukamy zgiętym palcem]
skacze dziecko: hop, hop, hop, [naśladujemy dłonią skoki, na przemian opierając ją na przegubie i na palcach]
żaba robi długi skok. [z wyczuciem klepiemy dwie odległe części ciała dziecka np. stopy i głowę]
Wieje wietrzyk: fiu, fiu, fiu, [dmuchamy w jedno i w drugie ucho dziecka]
kropi deszczyk: puk, puk, puk, [delikatnie stukamy w jego plecy wszystkimi palcami]
deszcz ze śniegiem: chlup, chlup, chlup, [Klepiemy dziecko po plecach dłońmi złożonymi w „miseczki”]
a grad w szyby łup, łup, łup. [lekko stukamy dłońmi zwiniętymi w pięści]
Świeci słonko, [gładzimy wewnętrzną stroną dłoni ruchem kolistym]
wieje wietrzyk, [Dmuchamy we włosy dziecka]
pada deszczyk. [z wyczuciem stukamy opuszkami palców w jego plecy]
Czujesz dreszczyk? [leciutko szczypiemy w kark]