Scenariusz inscenizacji "Wesoła ortografia"

(dzieci wchodzą na scenę śpiewając piosenkę „Witaj, nasza dobra szkoło”, siadają w ławkach)

Profesor: Witam, witam drogie dzieci!
Jak tam leci? Jak tam leci?
Witam w szkole pod drzewami.
Już stęskniłem się za wami!
Poznajecie mnie, rebiata?

Uczeń: No jasne! To profesor Ortografia.
Ciągle czepia się, wymawia, że nieuki, że makówki
A my dość mamy tej nauki! Już nas od niej bolą główki.

Profesor: Paluszek i główka to szkolna wymówka.
Dziś zapowiedziana będzie klasówka.
A a propos, mądra główka ( wskazuje na ucznia)
Niech wyjaśni, jak się pisze ów wyrazik „klasówka”.

Uczeń: To bardzo prosta łamigłówka.
Piszemy ó ( o z kreską) w końcówkach: -ówna, _ów, -ówka.

Profesor: Świetnie, świetnie znasz te słówka
A jak napiszesz „skuwka”, „zasuwka”?

Uczeń: Warto zapamiętać wyjątkowe słówka: skuwka, zasuwka,
Ponieważ zawsze tu piszemy zwykłe u.

Profesor: Świetnie, świetnie! Czasu szkoda.
Należy się wam nagroda!
Rozruszajcie ręce, nogi, gardła i komórki szare
W rytm znanej melodii „Czerwone korale”

(nagranie piosenki „Czerwone korale” zespołu Brathanki – dzieci tańczą w rytm melodii)

Profesor: Koniec przerwy! Dość hałasu! Siadać! Sza!
Przypominamy samo h (ha).

Uczeń: Nie wiesz jak napisać:
Hałasować, hura
Hulać, hola, wataha?
Pisz tu samo ha -
I nawet się nie wahaj!

Profesor: Najwięcej hałasu, dam sobie uciąć głowę
Powodują głośne koncerty rockowe.
Chętnie słuchamy wesołej muzyki.
Radia rozkręcamy na ful. Rację mam?
Teraz zapraszamy zespół Lady Pank.

( nagranie fragmentu wybranej piosenki Lady Pank połączone z występem dzieci przebranych za członków zespołu)

Profesor: Śliczne dzięki za zabawę i wesołe dźwięki,
Ale już wystarczy, bo pękną bębenki!
Wracamy do naszej dzisiejszej klasówki
Lecz nie ściągamy! Korzystamy z własnej wiedzy, z własnej główki!

( grozi palcem jednemu z uczniów)

( Profesor podchodzi do jednego z uczniów, bierze do ręki jego zeszyt i łapie się za głowę)

Profesor: Pokaż no zeszyt, wypracowanie.
O rany Julek! Co za pisanie?!
A co ty o tym sądzisz? ( zwraca się do innego ucznia)

Uczeń: Są tu jakieś znaki napisane piórem.
Chyba nie pisał tego uczeń lecz kura pazurem!

Profesor: Ile tu błędów! O, nie do wiary!
Czyja to sprawka? To chyba czary.

(na scenę wbiega dziecko przebrane za Chochlika)

Chochlik: Jestem Chochlik. Ach szalenie
Cieszę się, gdy jesteś leniem.

Uczeń: Chochliku, psotniku śmieszny
Bardzo ciekawi jesteśmy,
Czy spoważniejesz nareszcie?

Chochlik: Wy sami winni jesteście!
Błędy wtedy są w zeszycie,
Gdy niechętnie się uczycie!
Tylko pod piórem lenia
Lód w lud, czyli w ludzi zmieniam
Dobry uczeń, kolego
Nie zrobi jeża z Jerzego

(mówiąc pokazuje ilustracje z podpisami).

Profesor: Lecz dość tego! Żegnam pana!
Nie jesteśmy ciekawi Twoich sztuczek!

Uczeń: Weźmiemy się za naukę!

Chochlik: To na pewno już nie wrócę! ( odchodzi, macha ręką na pożegnanie)

Profesor: Świetnie, świetnie moi mili
Żeście słówka powtórzyli.
Dla Was więc nagroda ta-
Kolejna piosenka, którą każdy zna.
Wspólnie z nami zaśpiewajcie
I od dzisiaj, chętniej mili do słowniczków zaglądajcie!

( nagranie piosenki „Zawsze z tobą chciałbym być” zespołu Ich Troje, dzieci tańczą trzymając w rękach słowniczki ortograficzne)

Koniec