Metody aktywizujące w kształceniu - scenariusz szkolenia rady szkoleniowej

Prowadzący: mgr Marta Firmanty, mgr Magdalena Swigon, mgr. Anna Wiśnios,

Temat: Metody aktywizujące w kształceniu

Cele szkolenia:
1. Zapoznanie nauczycieli z definicją oraz rolą metod aktywizujących.
2. Przedstawienie klasyfikacji metod aktywizujących procesy uczenia się.
3. Przeprowadzenie metodą warsztatową wybranych metod aktywizujących.
4. Uświadomienie korzyści płynących dla nauczycieli i uczniów ze stosowania ze stosowania metod aktywizujących.
5. Podsumowanie szkoleniowej Rady Pedagogicznej.

Metody:
 mini wykład
 dyskusja
 praca indywidualna
 praca w grupach

Środki dydaktyczne:
Laptop, rzutnik multimedialny, ekran, plansze poglądowe, arkusze papieru, materiały piśmiennicze

Bibliografia:
Taraszkiewicz M.- Metody aktywizujące procesy uczenia się w szkole. Warszawa. 2006
Brudnik E., Moszyńska A., Owczarska B.- Ja i mój uczeń pracujemy aktywnie. Kielce. Zakład Wydawniczy SFS

Przebieg szkolenia

Wstęp
1. Przedstawienie definicji słownikowej pojęcia metoda.
Metoda:
• sposób postępowania, świadomy i powtarzalny wybór działania;
• zespół celowych czynności i środków;
• sposób wykonania zadania lub rozwiązania problemu
Pojęcie „metody nauczania” zastępuje się terminem „metody kształcenia”. Kładzie on główny nacisk na uczenie się oraz wychowanie.

Metoda kształcenia rozumiana jest jako strategia przekazywania wiedzy o świecie, zakładająca określoną formę kontaktu z uczniami, która to (forma kontaktu) wysoce uprawdopodobnia nabycie określonych doświadczeń.

Dobór metod nauczania zależy od:
• wieku uczniów;
• treści nauczania;
• celów i zadań pracy dydaktyczno - wychowawczej;
• organizacji i środków, których zamierza użyć nauczyciel.
2. Przedstawienie motta towarzyszącego Radzie Pedagogicznej i objaśnienie jego puenty.
Motto:
„Zadaniem nauczyciela jest uczyć tak, aby uczeń sam zaczął się uczyć”

Można to zrobić tylko „metodą trzech kroków”

• organizować sytuacje sprzyjające samodzielnemu uczeniu się – metody aktywizujące
• wyposażenie uczniów w techniki, narzędzia uczenia się i myślenia,
• zachęcać do uczenia się czyli rozwoju
Rozwinięcie

1. Co to są metody aktywizujące?
METODY AKTYWIZUJĄCE – to sposób działania grup uczniów i nauczyciela, umożliwiający aktywne uczenie się, czyli uczenie się poprzez działania i przeżywanie.
Metody aktywizujące rozumiane jako wskazówki, sposoby działania, mogą pomóc uczniom:
• pogłębić zainteresowanie wspólną sprawą,
• przyswoić bez trudu wiedzę
• rozwinąć własne pomysły,
• komunikować się,
• dyskutować i spierać się na różne tematy.
Metody aktywizujące stymulują myślenie ucząc przez przeżywanie.

Podczas stosowania metod aktywizujących biorą udział 3 płaszczyzny:
1. RZECZOWA – „to” – konkretny podmiot, konkretne zadanie
2. PRZEŻYĆ OSOBISTYCH – „ja” – biorę w tym udział, wykonuję zadanie
3. STOSUNKÓW MIĘDZYLUDZKICH – „my” – pracuję w grupie

Zadaniem nauczyciela jest stworzenie takich sytuacji, które będą angażowały wszystkich uczniów, te 3 płaszczyzny.

2. Kiedy uczeń będzie aktywny?

Kiedy będzie zachęcony
Kiedy będzie zainteresowany
Kiedy ma poczucie bezpieczeństwa
Kiedy uwzględniamy jego potrzeby
Kiedy ma poczucie sensu tego co robi
Kiedy cel jest dla niego bliski
Kiedy ma poczucie własnej wartości
Kiedy odczuwa satysfakcję z tego co robi (wie, że zostało docenione)
Kiedy jego działaniu towarzyszą emocje
Kiedy docenia się jego wkład pracy, a nie efekt
Kiedy ma możliwość realizowania swoich pomysłów

3. Rozpoznanie przez nauczyciela sposobu przejawiania aktywności ucznia

Prezentacja kwestionariusza na temat „Jak się uczę?”
Kwestionariusz zawiera opisy różnych możliwości uczenia się.
Podsumowanie do przedstawionego kwestionariusza:

• Dobór metod aktywizujących do potrzeb uczniów
Uczniowie dzielą się na 3 grupy:

Słuchowcy:
-lubią dialog i wszelkie rozmowy
-powtarzają to co napisali
-dobrze pamiętają imiona i twarze
-wolą mówić o dziełach sztuki niż je oglądać
-lubią wykłady
-bardzo lubią muzykę
-lubią długie wypowiedzi słowne

Wzrokowcy:
-lubią demonstracje i pokazy
-lubią wykresy i tabele
-lubią opisy
-pamiętają twarze i imiona
-prowadzą skrupulatne i dokładne notatki
-lubią patrzeć
-lubią rysować
-preferują sztuki wizualne

Czuciowcy uczą się przez :
-wykonywanie zadań
-bezpośrednie zaangażowanie
-lubią emocje
-nie lubią czytać
-pamiętają tylko to co sami wykonali
-gestykulują
-nie lubią słuchać
-muszą się ciągle poruszać i ciągle coś trzymać

4. Prezentacja kwestionariusza na temat wielorakiej inteligencji.

§ Inteligencja matematyczna i logiczna – precyzyjne i abstrakcyjne myślenie matematyczne
§ Inteligencja wizualna i przestrzenna – korzystanie z map, diagramów, wszelki ruch, który towarzyszy uczeniu się
§ Inteligencja muzyczna – poczucie rytmu, wrażliwość muzyczna
§ Inteligencja interpersonalna – łatwy kontakt z ludźmi, dobra komunikacja
§ Inteligencja intrapersonalna – automotywacja, silne poczucie własnej wartości
§ Inteligencja kinestatyczna – umiejętność dobrego wyczucia czasu, uzdolnienia manualne, dobra organizacja przestrzenna


5. Podział metod aktywizujących procesy uczenia się.
• Czemu służy określona metoda?

1. Wykład – żeby uczeń poznał określony kontekst, dla wprowadzenia i podsumowania większych partii materiału.
2. Czytanie – żeby czytał ze zrozumieniem i rozumiał cudze myśli, różne konteksty.
3. Pisanie – żeby umiał właściwie i w rozmaity sposób wyrażać swoje myśli.
4. Dyskusja – żeby doświadczył rozmaitości poglądów i ocen oraz umiał przedstawiać, bronić i korygować własne stanowisko.
5. Pytania i odpowiedzi – żeby umiał się dziwić i dociekać.
6. Pokaz, demonstracje –żeby zobaczył na własne oczy pewien wycinek opowiadanej rzeczywistości
7. Gry dydaktyczne – żeby poznawał różne strategie para-życiowe
8. Granie ról – żeby rozumiał strukturę i dynamikę roli
9. Drama – żeby poczuł, przeżył na własnej skórze
10. Symulacje – żeby trenował określone umiejętności w bezpiecznym kontekście
11. Analiza przypadku – żeby uczył się na doświadczeniach innych
12. Karty dydaktyczne – żeby wiedział co/jak/kiedy/ ma robić
13. Organizacja graficzna – (mapy mentalne, linie czasu) – żeby nauczył się „obrazów myśli” i myślenia w kategoriach procesów i chronologii
14. Metody kreatywne – twórczego rozwiązywania problemów – żeby poszerzać pole możliwości i horyzonty wyobraźni
15. Ćwiczenia – żeby poprzez praktykę dochodzić do sprawności w określonym wycinku lub dziedzinie
16. oraz Metody zintegrowane – (tzw. metoda projektu) wykorzystujące w skumulowany sposób założenia i efekty edukacyjne różnych metod do realizacji długofalowej akcji dydaktycznej oraz także dla umożliwienia doświadczenia współpracy grupowej.


Podsumowanie klasyfikacji przykładowych metod aktywizujących:
Metody jakimi pracujemy na lekcji uczą uczniów uczenia się, modelują proces uczenia się. Każda metoda posiada własną specyfikę, angażuje inny typ doświadczenia, przynosi – w efekcie – inne (różne) efekty edukacyjne.


6. Prezentacje wybranych metod aktywizujących:
- drama
- gra dydaktyczna decyzyjna

DRAMA

Metoda dramy jest popularną metodą nauczania zaliczaną do metod aktywizujących, ale jest to stosunkowo młoda metoda pracy z dzieckiem – zwłaszcza w Polsce, gdzie pojawiła się około 20 lat temu. Dzięki zespołowym grom dramowym uczeń osiąga poczucie wolności w realizowaniu własnych pomysłów, uruchamia intuicję i wyobraźnię, dochodzi do odkryć, które przyśpieszają jego psychiczne dojrzewanie. Drama ujmuje treści kształcenia w sposób interpretujący i łączy je z przeżyciami. Metoda ta polega na utożsamianiu się ucznia z określoną postacią – nauczyciel przydziela role poszczególnym uczniom lub grupie uczniów, mile widziane są rekwizyty, np. tabliczki, emblematy itp. Analizowane problemy rozwiązuje się uczestnicząc w improwizacji, fikcji dramatycznej. Należy podkreślić, że drama nie jest inscenizacją – tutaj role nie są przygotowane wcześniej – każdy ze swą rolą zapoznaje się dopiero w czasie lekcji. Uczeń staje się spontanicznie kimś – bohaterem części lekcji. Stąd duże walory wychowawcze dramy. Drama potwierdza opinię, że nauczanie przez przeżywanie podnosi znacznie skuteczność kształcenia.

Najkrócej mówiąc, drama to wejście w rolę.

Wejście w rolę może przybierać dwie formy.
Albo uczeń pozostaje sobą w nowej sytuacji, albo stara się być w sytuacji jakiejś postaci.

Przykład:

1. Jeden z waszych kolegów postanowił zrezygnować z chodzenia do szkoły, ponieważ jest przekonany, że i tak nie otrzyma promocji do następnej klasy. Postanowiliście wpłynąć na zmianę jego decyzji (tutaj uczniowie pozostają sobą; wprowadziliśmy ich tylko w pewną sytuację).
2. Jesteście rodzicami dzieci, które postanowiły wymusić na was zgodę na pójście na dyskotekę do mocno, waszym zdaniem, podejrzanego lokalu (w tym przypadku dzieci muszą wczuć się w sytuację osób, którymi nie są).

Przygotowanie dramy

1. Przygotowanie nauczyciela:
a) określenie celów lekcji - co powinny osiągnąć dzieci, co zrozumieć, co zapamiętać, co utrwalić itp.
b) przemyślenie poszczególnych etapów lekcji - jakimi krokami chcę zrealizować cele,
c) zastanowienie się, którą część lekcji można przeprowadzić posługując się dramą,
d) opracowanie sytuacji wyjściowej, obmyślenie ról.

2. Przygotowanie uczniów podczas lekcji:
a) wprowadzenie w sytuację wyjściową,
b) rozdanie ról i przygotowanie się uczestników do jej odegrania,
c) odegranie ról,
d) omówienie pracy - uczniowie opowiadają, jak przebiegała ich praca, kto kim był, jak się zachowywał, co i dlaczego zrobił, czy powiedział. Bardzo ważne są też relacje uczestników o tym, jakie uczucia towarzyszyły im podczas pracy, jakie stany emocjonalne wywoływały poszczególne zachowania.

Cechy dramy:

1. Drama angażuje całą grupę dzieci - nie ma podziału na widzów i aktorów.
2. Sprawą najważniejszą jest pełny, całościowy rozwój indywidualności człowieka uczestniczącego w fikcyjnym zdarzeniu. Dlatego drama kładzie nacisk na przeżycia, nie na słowa.
3. Uczestnicy dramy zachowują się naturalnie, logicznie, koncentrując się w pełni na określonej sytuacji.
4. Uczestnicy dramy improwizują - pracują bez scenariusza.
5. Istota dramy polega na przeżywaniu, odczuwaniu danej postaci, wejściu w rolę, a nie na odgrywaniu jej. Dlatego mówimy: "Gdybyś był...", "Jakbyś się czuł w sytuacji...", "Co by się stało, gdybyś był".
6. Nie ma współzawodnictwa. Nauczyciel docenia wkład każdego dziecka - nie ocenia, nie porównuje.

Zastosowanie metody dramy na lekcji katechezy
w klasie IV technikum:
„Widzieć drugiego człowieka” – znaczenie rodziny w wychowaniu.

Cel: Ukazanie znaczenia rodziny w wychowaniu dziecka do umiejętności życia z innymi ludźmi.

Przebieg ćwiczenia:

Jesteście mieszkańcami dużego bloku.
Wasze mieszkania sąsiadują ze sobą. Dzielicie się na sześć grup. W każdej grupie wyobrażamy sobie jedną sytuację:

1. Małżeństwo z małym dzieckiem.
2. Młody człowiek mieszkający z chora matką.
3. Małżeństwo dziennikarzy.
4. Rodzina, której ojciec jest kierowcą MPK.
5. Rodzina, w której syna zdaje właśnie maturę.
6. Grupa młodzieży, świętująca urodziny kolegi.

Poszczególne grupy otrzymują instrukcje, według których rozwija się akcja.

Grupa l. Jest wieczór. Wasze dziecko jest bardzo niespokojne, być może jest chore. Staracie się, aby spokojnie zasnęło. Rano idziecie do pracy, cze¬ka was ciężki dzień i musicie być wypoczęci. Do dziecka rano przyjedzie babcia. Kładziecie się spać, gdy nagle rozlega się ryk muzyki zza ściany sąsiadów. Jak reagujecie?

Grupa 2. Twoja matka miała dziś ciężki atak serca. Szpitale są przepeł¬nione, więc została w domu, ale lekarz zalecił jej absolutny spokój i ciszę. A tymczasem u sąsiadów odbywa się jakaś impreza. Co w tej sytuacji robisz?

Grupa 3. Otrzymaliście właśnie telefon z waszej redakcji, że materiał, o którym mówiliście ostatnio szefowi, może pójść do najbliższego numeru. To dla was wielka szansa. Musicie się teraz skoncentrować i przez kilka najbliższych godzin opracować go, aby rano był gotowy. Tymczasem u są¬siadów zaczyna być bardzo głośno. Jak reagujecie?

Grupa 4. Ojciec rodziny, który jest kierowcą MPK, przyszedł po całym dniu pracy i jest bardzo zmęczony. Musi się wyspać, ponieważ jutro idzie znowu do pracy na pierwszą zmianę, na godzinę 5.00. W mieszkaniu jest idealna cisza, ale za ścianą syn sąsiadów urządza właśnie urodziny i nagle rozlega się bardzo głośna muzyka. Co robicie?

Grupa 5. W waszej rodzinie jest niepełnosprawny syn, który uczy się w domu, aby eksternistycznie zdać maturę. Jest to dla niego bardzo ważna sprawa życiowa. Jutro czeka go pierwszy egzamin. Powinien spokojnie prze¬spać noc. Jest już późna godzina, tymczasem zza ściany rozlegają się odgłosy zabawy. Jak reagujecie?

Grupa 6. Jesteście grupą nastolatków, którzy zostali zaproszeni na urodziny swojego kolegi. Jego rodzina wyjechała, nikt więc nie będzie wam przeszkadzał i postanowiliście dobrze się bawić. Na wszelki wypadek umówiliście się, aby nie otwierać nikomu drzwi. Ale rozlega się dzwonek. Co dalej?

Po zreferowaniu pracy grup podsumowanie:

- Jak się czuły osoby w poszczególnych sytuacjach?
- Jak należy się zachowywać w skupisku ludzi, jakim jest duży blok, w którym sąsiedzi prawie nie znają się nawzajem?
- Jakie działania muszą podejmować rodzice, aby właściwie wychować swoje dzieci?

GRY DECYZYJNE

Gry te często zwane są grami kierowniczymi, grami przemysłowymi lub grami ekonomicznymi. Ich właściwością jest to, że wykorzystuje się je do nabywania lub doskonalenia umiejętności podejmowania decyzji w stosunkowo krótkim czasie i w warunkach konkurencji.
Istotą gier decyzyjnych jest przydział uczącym się ról, których odegranie nie polega na wypowiadaniu narzuconego tekstu, ale na prezentacji myśli, stwierdzeń, postaw i stanowisk formułowanych na prędce, stosownie do sytuacji.
Uczestnicy przejmują różne role społeczne takie jak: kierowników, pracowników, klientów, bezrobotnych starających się o pracę, radnych, posłów, członków różnych organizacji lub lokalnej społeczności. Ich zadaniem jest głównie wymiana zdań ze współgrającymi, takie przedstawienie stanowiska własnego (grupy, którą reprezentują), argumentowanie, przekonywanie, negocjowanie, aby osiągnąć zamierzone cele, zgodnie z przydzieloną rolą. Wymaga to odpowiedniej wiedzy i umiejętności.
Między uczestnikami gry zachodzi „konflikt”, każdy chce wygrać”. Jest, więc motywacja do działania, do zdobywania wiedzy rozwijania umiejętności. Często gra wymaga podjęcia decyzji od samodzielnego gracza lub grupy.

Cechy gier decyzyjnych:

1. Odnoszą się do konkretnych rzeczywistości.
2. Podejmują próbę odtworzenia tej rzeczywistości, prowadzącą do ustalenia modeli symulacyjnych o charakterze słownym, matematycznym, przedmiotowym lub technicznym.
3. Zmuszają do rozpatrywania modeli symulacyjnych (cech), związków, relacji, zdarzeń w nich zawartych w oderwaniu od rzeczywistego kontekstu.

Przy pomocy gier można realizować wiele zagadnień z dziedziny:

• funkcjonowania przedsiębiorstwa
• oraz zagadnień społecznych, ochrony środowiska, politycznych.

Przykłady zastosowania gier:

1. Wspólne posiedzenie Rady Pracowniczej Przedsiębiorstwa i Dyrekcji, na którym w określonej sprawie będą ścierać się różne interesy tych organów, mających różne cele.
2. Posiedzenie np. członków zarządu gminy, rady gminy, parlamentu w sprawie budżetu na rok następny.
3. Debaty kandydatów na posłów, senatorów, radnych.
4. Rozmowy z kandydatami ubiegającymi się o pracę.
5. Zebranie z mieszkańcami w sprawie inwestycji budzących duże emocje np. budowy spalarni śmieci, elektrowni jądrowej, masztu radiowego itp.

Etapy konstruowania gry dydaktycznej:

1. Określenie pedagogicznych celów gry.
2. Określenie użytkowników gry oraz jej przebiegu.
3. Zebranie niezbędnych do opracowania gry materiałów (wszelkie gry symulacyjne stanowią modele różnych wydarzeń rozgrywających się w danych realiach).
4. Opracowanie scenariusza gry z uwzględnieniem poszczególnych ról, dopasowania elementów gry, harmonogramu oraz proporcji czasu gry do czasu rzeczywistego.
5. Zebranie materiałów wejściowych przeznaczonych dla uczestników gry (mogą to być również wykazy źródeł).
6. Ustalenie reguł oraz instrukcji gry.
7. Sprawdzenie, czy poszczególne role i cele gry są zrozumiałe.
8. Organizacja wyposażenia technicznego.
9. Wykonanie z postronnymi uczestnikami próby gry.
10. Ustalenie czasu niezbędnego dla rozegrania gry.
11. Opracowanie planu omówienia gry po jej ukończeniu.

Rola nauczyciela ogranicza się tutaj do obserwatora, doradcy i pomocnika w przeprowadzeniu lekcji (nie jest on wykładowcą i egzekutorem suchej teorii). Jednak taka rola wychowawcy nie oznacza jednocześnie osłabienia jego autorytetu - jego zadaniem jest kontrola przebiegu symulacji oraz podtrzymywanie bezpiecznej atmosfery wśród jej uczestników (w sferze fizycznej i psychicznej). Z drugiej jednak strony, wychowawca nie może czuć się odpowiedzialnym za utrzymanie absolutnego porządku oraz dostarczenie uczniom pewnych prawd ostatecznych, gdyż powoduje to powstawanie różnych interakcji, przez co prowadzona gra nie będzie odzwierciedlać prawdziwych procesów społecznych, a tym samym - przestanie mieć swoją wartość.

Rola nauczyciela podczas prowadzenia gry decyzyjnej:

• zamiast modelować grę według własnych wizji powinien on tylko obserwować i ewentualnie doradzać uczniom
• nauczyciel powinien mieć pewną kontrolę nad przebiegiem symulacji podtrzymując przez wszystkie jej fazy trwania pozytywną i bezpieczną atmosferę wśród jej uczestników
• najbardziej pożądana u nauczyciela jest postawa obserwatora w razie potrzeby udzielającego rad uczestnikom gry
• w trakcie symulacji nauczyciel powinien robić notatki dotyczące przebiegu zabawy, cech jej uczestników oraz całej klasy jako społeczności
• ważnym jest, by w miarę szybko rozpocząć ćwiczenie, gdyż już w trakcie jego trwania rozwiewana są ewentualne wątpliwości zgłaszane przez uczniów przed rozpoczęciem zabawy

Korzyści dydaktyczne ze stosowania gier.

Gry dydaktyczne są metodą (chociaż niektórzy określają je jako strategie nauczania) znakomicie aktywizująca uczniów, o szerokich walorach dydaktycznych.
W wyniku uczestnictwa w grach, uczniowie nabywają wiele umiejętności jak np.:
• analizowania sytuacji,
• podejmowania decyzji,
• planowania działań,
• współpracy,
• komunikowani się,
• argumentowania,
• negocjowania,
• dobierania informacji niezbędnych do podjęcia decyzji,
• eliminowania informacji nieistotnych
• korzystania z różnych źródeł informacji (informacji interdyscyplinarnych),
• sprawdzania, obserwowania skutków podjętych decyzji,
• dokonywania korekt w zmieniających się warunkach decyzyjnych


Kiedy wprowadzić gry na zajęcia lekcyjne?

Gry można zastosować zarówno na początku nauczania przedmiotu (bloku przedmiotowego), jak i na końcu.
Na początku nauczania przedmiotu gry wpływają motywująco na uczniów, zachęcają do nauki, powodują zainteresowanie.
Po przerobieniu działu gry umożliwiają zastosowanie wiedzy i umiejetności do rozwiązywania szerszych problemów. Utrwalają wiedzę, umiejetności, zwiększają ich operatywność.


Przykład symulacyjnej gry dydaktycznej wykorzystany
na lekcji wychowawczej:„Moja hierarchia wartości”


Aukcja wartości.

W grze biorą udział wszyscy uczniowie obecni na lekcji. Wyobrażamy sobie, iż jesteśmy uczestnikami licytacji. Każdy z uczniów ma do dyspozycji określoną sumę pieniędzy (fikcyjnie), np. 100 zł.

Nauczyciel przygotowuje kartony z nazwami różnych wartości, jakie mogą mieć znaczenie w życiu młodego człowieka (pieniądze, samochód, zaufanie, wiara, miłość, przyjaźń, czyste sumienie, spokój, alkohol, papierosy, szczęśliwe małżeństwo, firmowe ubrania, willa z basenem, wykształcenie, podróże, zdrowie, dochodowa praca, praca dająca satysfakcję, rozrywka, nowoczesny komputer, życzliwość, prawda).

Podnosząc karton do góry, podaje cenę wywoławczą, może to być suma np. 10 zł. Licytować można jedynie sumami pełnych dziesiątek. Licytacja odbywa się na wzór prawdziwej.
Jeden z uczniów zapisuje na tablicy nazwy licytowanych wartości, zwycięzcę danej aukcji i sumę, za jaką wartość została „sprzedana”.

Po zakończonej aukcji z kartonów układamy piramidę (można przylepiać na tablicy), w której najwyższe miejsce zajmą wartości „najdrożej sprzedane”.
Otrzymana piramida ukazuje nam, co liczy się najbardziej w życiu młodego człowieka. Przeprowadzamy dyskusję na temat, na ile otrzymana hierarchia jest zbieżna z tą, którą przeciętny młody człowiek preferuje w swoim życiu. Zachęcamy do zweryfikowania hierarchii w odniesieniu do siebie (na kartkach, do osobistego użytku uczniów, bez sprawdzania przez nauczyciela).


Podsumowanie
1. Ocena metod aktywizujących w nauczaniu (za i przeciw).

Stosowanie na lekcji aktywizujących metod nauczania i uczenia się pomaga nie tylko uczniom, lecz także ułatwia pracę nauczycielowi. Wprawdzie nauczyciel, który decyduje się na pracę według wybranej metody musi:
• przygotować wcześniej materiały,
• zaaranżować miejsce nauki (przygotować materiały, odpowiednio ustawić stoliki, ławki),
• pokonać własną niepewność przed eksperymentowaniem na lekcji,
• doskonalić swoje umiejętności metodyczno - dydaktyczne, co w początkowej fazie nie jest łatwe i wymaga dodatkowej pracy, jest to obciążenie przejściowe, które procentuje w przyszłości na wielu płaszczyznach.

2. Co przemawia za stosowaniem metod aktywizujących?
• Dla nauczyciela
- odkrywa nowe możliwości pedagogiczne
- znajduje motywację do podejmowania nowych wyzwań
- doznaje dowartościowania
- ciągłe eksperymentowanie wzmacnia nauczyciela, bo dzięki jego działaniom uczniowie się zmieniają

• Dla ucznia
- stają się bardziej samodzielni
- rozwijają własne strategie uczenia się
- wyzwalają w sobie autentyczną motywację i ciekawość uczenia się
- budują autonomię (własną) nauki i pracy
Główna zaleta metod aktywizujących polega na doskonaleniu umiejętności przydatnych nie tylko podczas lekcji, ale również w codziennym życiu ,
np. umiejętności wyciągania wniosków, myślenia analitycznego i krytycznego, łączenia zdarzeń i faktów w związki przyczynowo-skutkowe, umiejętności właściwego zachowania się w nowej sytuacji, komunikatywności, dyskutowania, kreatywności.

3. Ocena przebiegu rady szkoleniowej przez uczestników za pomocą ewaluacji na temat „Z czym dla siebie wychodzę po tym spotkaniu” oraz metody„ Smily”.