Muzyka deszczowych kropli - zajęcia umuzykalniające

Cele ogólne:
• doskonalenie umiejętności wyrażania muzyki ruchem,
• rozwijanie wrażliwości słuchowej

Cele operacyjne:
Dziecko:
• potrafi odtworzyć prosty układ taneczny,
• rozpoznaje odgłosy charakterystyczne dla jesieni,
• rozpoznaje wysoki, niski oraz średni rejestr dźwięków,
• odtwarza za pomocą klaskania schematy rytmiczne złożone z ćwierćnut oraz ósemek,
• słucha w skupieniu muzyki instrumentalnej odtwarzanej z nagrania,
• umie powiedzieć, jaki jest nastrój wysłuchanego utworu,
• uczestniczy w twórczym tańcu według koncepcji Batii Strauss,
• naśladuje ruchem zjawiska pogodowe

Metody:
a) czynne: metoda zadań stawianych dziecku, metoda ćwiczeń, metoda zabawowa,
b) słowne: instrukcje i objaśnienia,
c) oglądowe: pokaz i obserwacja,
d) aktywizujące: metoda aktywnego słuchania muzyki wg Batii Strauss

Formy: zbiorowa, indywidualna
Środki dydaktyczne: płyta CD („Podajmy sobie rączki”; odgłosy jesieni; dźwięki wysokie, niskie i średnie; „Preludium e-moll” F. Chopina), plastikowe zakrętki (25szt.), plansze przedstawiające wiatr, deszcz, odlatujące ptaki oraz liście (25szt.), schematy rytmiczne przedstawione z wykorzystaniem sylwet kropelek (3szt.), niebieskie worki foliowe (25szt.)


Przebieg zajęcia:
1. „Podajmy sobie rączki” – pląs integracyjny
Dzieci dobierają się w pary i ustawiają na obwodzie koła. Następnie śpiewają piosenkę, wykonując określone ruchy.
Dzieci:
Podajmy sobie rączki - podają dłonie partnerowi
i zróbmy kółka dwa, kółka dwa, - trzymając się za dłonie, zakreślają w powietrzu koła
i brzuszek do brzuszka, - stykają się brzuchem z partnerem
i buźka do buźki, - stykają się policzkami – raz prawym, raz lewym
i tak do białego dnia. - trzymając się za ręce, wykonują obrót w parze

Więc bawmy się, - wyciągają ręce w górze i machają nimi na boki
więc bawmy się, - powtarzają czynność
zabawa nas nic nie kosztuje. - wykonują indywidualne obroty wokół własnej osi
Masz ręce dwie - pokazują dłonie partnerowi
więc klaśnij w nie, - klaszczą w dłonie partnera
zabawa niechaj trwa. - chwytają się za ręce i wykonują obrót w parze
Cały układ dzieci wykonują trzy razy. W czasie czterotaktowego łącznika, przedzielającego poszczególne układy, dzieci z koła wewnętrznego przechodzą w lewo do nowego partnera.

2. „Odgłosy jesieni” – zagadki słuchowe
Dzieci siedzą w kole na dywanie. Każdy uczestnik zabawy otrzymuje plastikową zakrętkę oraz podzieloną na 4 części planszę przedstawiającą jesienne obrazki (odlatujące ptaki, wiatr, opadłe liście, deszcz). Nauczyciel włącza kolejne nagrania, a dzieci po rozpoznaniu odgłosu kładą zakrętkę na właściwym miejscu, tj. obrazku kojarzącym się z danym dźwiękiem.

3. „Wysoko – nisko – średnio” – zabawa kształcąca słuch wysokościowy
Każde dziecko otrzymuje niebieski worek foliowy. Podczas dźwięków wysokich dzieci biegają na palcach, trzymając worek nad głową („parasolka”), podczas dźwięków niskich kładą worek na podłodze, wchodzą na niego i rytmicznie tupią („chlapanie w kałuży”), zaś podczas dźwięków w rejestrze średnim maszerują, trzymając worek w ręce.

4. „Kropelkowy rytm” – ćwiczenie rytmiczne
Dzieci siedzą na dywanie w kole (worki odłożone za plecy). Nauczyciel prezentuje dzieciom schematy rytmiczny połączone z tekstem i dodatkowo ilustrowane za pomocą sylwet deszczowych kropelek:

a) Pa -da deszcz

b) Desz-czyk mok-ry jest

c) Ka -pu kap, kap


5. „Taniec deszczowych chmurek” – ćwiczenie w wyrażaniu muzyki ruchem
Dzieci kładą się na plecach i w skupieniu słuchają utworu pt. „Preludum e-moll” F. Chopina. Po wysłuchaniu utworu nauczyciel prosi o określenie nastroju muzyki oraz zachęca do wypowiedzi na temat skojarzeń z wysłuchaną melodią.
W dalszej kolejności nauczyciel proponuje, aby dzieci przedstawiły do muzyki „taniec deszczowych chmurek”, wykorzystując otrzymane wcześniej foliowe worki:
• Chmurki są poruszane wiatrem. – rytmiczne wymachy workiem trzymanym za dwa rogi
• Z chmurek kapią kropelki deszczu. – stukanie palcami w worek trzymany jedną ręką na wysokości brzucha
• Na chodniku powstały kałuże. – chodzenie dookoła worka położonego na podłodze
• Na kałuże pada drobna mżawka. – stukanie palcami w worek leżący na podłodze (w przysiadzie)
Następnie nauczyciel ponownie włącza nagranie, a wszystkie dzieci wykonują zaprezentowane wcześniej ruchy.

6. Zakończenie zajęć
Nauczyciel żegna się z dziećmi, rytmizując słowa pożegnania i wykonując proste ruchy:
Do – wi - uderzenia dłońmi o kolana
dze- nia - klaśnięcia
dzie- - dotknięcie skrzyżowanymi rękami w ramiona
-ci - wyrzucenie rąk w górę
Dzieci odpowiadają nauczycielowi, wykonując analogiczne ruchy:
Do – wi - uderzenia dłońmi o kolana
dze- nia - klaśnięcia
pa- - dotknięcie skrzyżowanymi rękami w ramiona
-ni - wyrzucenie rąk w górę