Dziecko autystyczne w rodzinie

We wczesnym okresie życia dziecka kontakty z najbliższymi stanowią podstawę jego rozwoju. Doświadczenia te mają istotny wpływ na kształtowanie się osobowości, rozwój poznawczy, emocjonalny i społeczny.
Dzieci z zaburzeniami rozwoju są innymi partnerami iż ich zdrowi rówieśnicy. Różnice te dotyczą zwłaszcza poziomu wrażliwości na sygnały społeczne oraz na umiejętność odpowiadania na nie - są mniej aktywni, niezbyt często inicjują kontakt, częściej okazują negatywne emocje.
Nietypowe zachowanie dziecka autystycznego zmusza rodzinę do podjęcia odpowiednich kroków adaptacyjnych, uwzględniających specyfikę jego funkcjonowania - uczą się odczytywania dziecięcych komunikatów, wypracowują sposoby interpretacji ich znaczenia.
W populacji dzieci z autyzmem trudno mówić o typowych oznakach przywiązania- rzadziej komunikują się z matką, unikają kontaktu wzrokowego, dążą do zachowania dystansu fizycznego, nie poszukują wsparcia w sytuacjach trudnych.
To jest szczególnie trudne dla rodziców. Pojawiają się u nich stany depresyjne, wyczerpanie emocjonalne, wysoki poziom lęku. Brak kontaktu fizycznego z dzieckiem oraz jego niechęć do podejmowania lub inicjowania kontaktów powoduje ,że matka lub ojciec czują się bezradni w roli rodzica.
Badania prowadzone na grupie rodziców dzieci autystycznych wykazały, że:
-grupa ta charakteryzuje się najwyższym poziomem stresu porównywalnym do poziomu stresu przezywanego przez rodziców posiadających dzieci w stadium terminalnej choroby;
-zachowania matek wskazują na większa dyrektywność w kontaktach z dziećmi tzn. bardziej kierują działaniami dziecka oraz sprawują większą kontrolę nad jego zachowaniem;
-ojcowie częściej mają skłonności do zaburzeń typu depresja, mają podwyższony poziom lęku i bardziej niż ojcowie dzieci zdrowych obawiają się o przyszłość swojego dziecka.