Rozładowujemy napięcie - scenariusz zajęć

SCENARIUSZ ZAJĘĆ


1. Temat: „Rozładowujemy napięcie”.
2. Czas trwania zajęć: 45 minut.
3. Wiek uczestników: 8 - 10 lat.
4. Cel ogólny: zmniejszenie nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci ze skłonnością do zachowań agresywnych.
5. Cele szczegółowe:
- rozpoznawanie niewerbalnych sygnałów komunikacji,
- ćwiczenie umiejętności zdrowej rywalizacji,
- odreagowanie negatywnych uczuć.

6. Metody: elementy dramy, rozmowa, zabawa.
7. Środki dydaktyczne: karimaty, karteczki z hasłami.
8. Forma zajęć: indywidualna i grupowa.
9. Przebieg zajęć:

I Część wstępna:

• „Niedokończone zdania”.

Po przywitaniu się z dziećmi oraz podaniu tematu spotkania, prowadzący zaprasza wszystkich do kręgu i mówi: „Teraz pobawimy się w niedokończone zdania. Ja będę czytała początek, a każdy z was dopowie koniec. Pamiętajcie, że wszystko, co powiecie, jest dobre. Nie komentujemy odpowiedzi kolegi..
- Dzisiaj czuję się...
- Prezent, który pamiętam najlepiej, to...,
- Moja ulubiona książka, to...,
- Najbardziej lubię robić...,
- Kiedy jestem zły to...,
- Mój ulubiony deser to...,
- Najczęściej mnie złości...,
- Najmilszą rzeczą, która mi się dzisiaj przytrafiła, jest...,
- Najchętniej pojechałbym do...,
- Moje dwie zalety to...,
- W szkole najbardziej podoba mi się...,
- Najlepiej mi wychodzi... itp. (P. Pawlak, 2006r.)

II Część zasadnicza:

• „Indiańskie zapasy na ramiona”.

Prowadzący prosi uczestników, aby dobrali się w pary i położyli na podłodze, głowa przy głowie i prawymi łokciami oparli się tak na podłożu, aby na wysokości głowy mogli zahaczyć się prawymi dłońmi. Obaj przeciwnicy/przeciwniczki powinni patrzeć sobie w oczy.
Informuje, aby na jego sygnał spróbowali docisnąć ramię przeciwnika do podłogi. Każdy może przy tym wydawać z siebie wszelkiego rodzaju tony i odgłosy, aby wyrazić swoje uczucia.
Po skończonych „zapasach” prosi uczestników o podzielenie się swoimi spostrzeżeniami, reakcjami i uczuciami. (K. W. Vopel, 1999 r.)

• „Wilk i owca”.

Wychowawca zaprasza uczestników do kolejnej zabawy. Objaśniając grę, mówi dzieciom, że przy tej zabawie będą naśladować różne zwierzęta, które czasami popadają w konflikt.
Prosi dzieci, aby wyobraziły sobie, że zmieniają się w wilka, który jest silnym zwierzęciem, ma ostre zęby, potrafi wyć i warczeć i chodzi sprężystymi krokami. Informuje uczestników, żeby wyobrazili sobie także, że są sforą polujących wilków, biegających wkoło i wydających różne dźwięki, oraz wyglądające swoich zdobyczy.
Prowadzący mówi do „wilków” żeby się zatrzymały i zaczęły wyć, bo są głodne..., Dalej każe by były rozdrażnione i złe oraz by warczały na inne wilki wchodzące im w drogę, jednak bez dotykania ich.
Terapeuta każe rozejść się „wilkom” i otrząsnąć. Informuje, aby zamieniły się teraz w jagnięta. Opowiada, że jagnię jest młodą owcą, która jest ciekawska i trochę strachliwa. Prosi dzieci, żeby były teraz stadem jagniąt, które skaczą żwawo między sobą i meczą. Mówi by delikatnie szturchały inne „owce” głowami.
Wychowawca mówi do dzieci: Zatrzymajcie się teraz, niedaleko widzicie dużego psa, który groźnie na was patrzy. Krzyczcie tak, jak robią to owce, kiedy się boją i zbliżcie się do siebie. Rozejdźcie się teraz trochę... Zatrzymajcie i otrzepcie się... Zamieńcie się teraz w rekina. Jest on wielką rybą, ma ogromny pysk i ostre zęby. Pływa bezgłośnie w wodzie w poszukiwaniu zdobyczy. Otwierajcie szeroko paszczę, jak prawdziwy rekin, wyobraźcie sobie małe rybki uciekające przed wami w wodzie, płyńcie za nimi i próbujcie je złapać. Nie wchodźcie jednak w drogę innym rekinom.
Otrząśnijcie się teraz i zamieńcie się w małą złotą rybkę. Pływacie bardzo powoli, macie mały pysk i jesteście bardzo łagodnymi rybkami. Pływacie w stawie i cieszycie się słońcem, które przebija się przez wodę. Nagle słyszycie dzwonek właściciela stawu, który przyszedł was nakarmić chlebem. Zbierzcie się wszystkie w kole i chwytajcie pyszczkami kawałki chleba, które powoli opadają w waszą stronę. (Zabawę można dalej kontynuować wykorzystując zachowania innych zwierząt, po której wychowawca rozwija zabawę o krótkie historie,) Np.:
Wybierzcie sobie partnera, z którym chcielibyście się bawić. Mniejszy z was będzie wilkiem, a większy owcą. Nie rozmawiajcie ze sobą...Co stanie się, kiedy wilk i owca spotkają się?...
Przerwijcie teraz i zamieńcie się rolami. Teraz większy z was będzie wilkiem a mniejszy owcą. Co zrobicie tym razem? Zatrzymajcie się i pożegnajcie z partnerem...
Na koniec wychowawca prosi, aby uczestnicy usiedli ze swoimi partneramii porozmawiali o tym, co im się szczególnie podobało i które zwierzę grali najchętniej. (K. W. Vopel, 1999 r.)

• „Zwierciadła”.

Wychowawca prosi uczestników, aby dobrali się w pary i stanęli naprzeciwko siebie.
Zadaniem jednej osoby z pary jest wykonywanie przez określony czas różnych min i ruchów ciała, natomiast osoby naprzeciwko powtarzanie tychże ruchów za partnerem.
Po pewnym czasie zamiana ról. (K. W. Vopel, 1999 r.)

• „Odgadnij hasło”.

Wychowawca wybiera osobę, (która losuje karteczkę z hasłem) i informuje ją, aby za pomocą gestów i mimiki przekazała kolegom treść hasła, tak, aby ono zostało odgadnięte.
Osoba, która odgadnie hasło zmienia się z osobą odgrywającą.(Zabawa zasłyszana)

III Część końcowa:

• „Relaksacja i ćwiczenia oddechowe”.

Prosimy dzieci, aby położyły się na podłodze. Podajemy znaną nam instrukcję relaksacyjną ułatwiającą rozluźnienie się – może być to np. trening autogenny J. Schulza. Przykładowa instrukcja:
„Połóż się wygodnie na plecach. Ja będę czytał powoli polecenia. Ty wykonuj je,a zobaczysz, że zaraz wszystko wyda ci się przyjemne i naturalne. Zamknij oczy i poczuj..., że twoje ciało dotyka podłogi. Naokoło słychać różne dźwięki sali. Wsłuchaj się w te dźwięki. Teraz usłyszysz cichutką muzykę, pomoże ci się ona rozluźnić.
Skoncentruj się na następujących czynnościach. Zrób głęboki wdech, licząc powoli do 3, wstrzymaj oddech i wypuść powietrze, także licząc do 3. Wdech... i wydech... Uwalnia się napięcie z twojego ciała.
Rozluźnij wszystkie mięśnie twarzy, ramion, rąk, klatki piersiowej. Czujesz, jak odchodzi napięcie z twoich pleców, brzucha, ud, kolan, łydek, kostek, stóp, palców. Twoja klatka piersiowa powoli, spokojnie unosi się i opada..., oddychasz...
Przez twoje ciało, od czubka głowy po koniuszki palców, przesuwa się w dół rozluźniająca fala. Zabiera ze sobą napięcie. Całe ciało jest teraz całkowicie odprężone. Czujesz tylko spokój i ukojenie...
Robisz głęboki oddech, przeciągasz się i ziewasz. Budzisz się odprężony i spokojny.
Prowadzący mówi dzieciom, że ćwiczenia oddechowe warto wykonywać gdy jesteśmy spięci, zdenerwowani, ponieważ pomogą nam się one odprężyć. (P. Pawlak, 2006r.)
Na zakończenie zajęć każdy uczestnik odpowiada na pytanie wychowawcy: Co najbardziej podobało się na zajęciach, a co sprawiło trudność?


Bibliografia:

1)Pawlak P.: Program profilaktyczno – terapeutyczny dla dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Impuls, Kraków 2006 r.

2)Vopel K. W.: Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży. Część II, Wydawnictwo JEDNOŚĆ, Kielce 1999 r.

3)Vopel K. W.: Zabawy interakcyjne. Część VI, Wydawnictwo JEDNOŚĆ, Kielce 1999 r.

4)Internet.