Rozpoznawanie zaburzeń emocjonalnych dziecka

Emocje są nieodłączną częścią naszej psychiki.Emocje decydują o naszej postawie wobec życia i otaczającej nas rzeczywistości. Bardzo często nie jesteśmy w stanie ich opanować i zjawisko takie obserwujemy na różnych przykładach życia codziennego.Emocje decydują czy jesteśmy w stanie sprostać potrzebom codzienności bardzo często ich rodzaj wpływa na podejmowane przez nas decyzje. Emocjami motywującymi nas do działania są np. gniew, strach, miłość, nienawiść.
Zewnętrznym przejawem emocji jest ekspresja przejawiająca się w mimice czy gestach.Konsekwencją emocji są często symptomy fizjologiczne.Najczęściej występującym zaburzeniem emocjonalnym jest lęk.Towarzyszy on wszystkim zaburzeniom psychicznym, występuje w psychozach, depresjach, abstynencjach, uzależnieniach...
Lęk spotykamy także u ludzi zdrowych, pojawia się on w sytuacjach zagrożenia i jest naturalna reakcją organizmu na sytuację zagrożenia.
Bardzo ważną rolę pełni lęk w okresie rozwoju dziecka, gdyż decyduje o zaspokojeniu potrzeby bezpieczeństwa.Sytuacje lękowe towarzyszą człowiekowi na każdym etapie jego życia.Przyczyną większości sytuacji lękowych jest nieodpowiednio funkcjonująca rodzina co dziecko odbiera jako brak miłości a tym samym nie czuje się bezpiecznie.Bardzo często negatywna ocena osób, które są dla dziecka ważne, przyczynia się do zaniżenia samooceny i wartości własnej osobowości przez dziecko.Dziecko aby nie odczuwać dyskomfortu psychicznego zaczyna postępować zgodnie z opinią jaką mu przypisano.Dorośli na takiej właśnie podstawie dokonują oceny postawy dziecka.Owa ocena jest często źródłem lęku, nerwicy i depresji u dziecka.Każde dziecko wyposażone jest w pewien zasób możliwości intelektualnych, a ambitni rodzice często dokonują niewłaściwej oceny możliwości, stawiają bardzo wysoką poprzeczkę tłumacząc to dobrem i przyszłością dziecka. Nie zawsze dziecko jest w stanie poprawnie zinterpretować problemy jakie ma ze swoją osobowością .Rodzi to frustracje, z którymi dziecko nie może sobie poradzić i szuka sposobu, którym może zwrócić na siebie uwagę, czy to rodziców czy też otoczenia.Przejawia się to często w negatywnych zachowaniach .Dzieci ,aby zniwelować lęk bardzo często spowodowany brakiem poczucia bezpieczeństwa -uciekają się do zachowań agresywnych.Agresja może być fizyczna i słowna. Może być też agresja z przeniesienia, która występuje wówczas, gdy dziecko nie może skierować swojej agresji na przedmiot złości i kieruje ją na obiekt słabszy.Dzieci używają też agresji do osiągania korzyści materialnych.Pojawia się wówczas autoagresja.
Bardzo częstym przejawem lękowym dziecka jest fobia szkolna.Polega ona na niechęci pójścia do szkoły.Najczęstszą przyczyną fobii szkolnych u dzieci są zaburzone relacje w życiu rodzinnym między rodzicami a dzieckiem lub między rodzicami.Dziecko nigdy samo nie poradzi sobie z takimi dolegliwościami.Bardzo często fobii szkolnej towarzyszą zaburzenia somatyczne, dziecko źle sypia, nie ma apetytu i przejawia ogromny lęk przed pójściem do szkoły.Bardzo często dziecko w takich sytuacjach boi się wychodzić z domu. Bardzo ważne jest aby w porę wychwycić problem i skonsultować się z pedagogiem, czy psychologiem. Jest to ogromny problem dla dziecka, który je przerasta i trzeba to potraktować bardzo poważnie. Dziecko w takiej sytuacji wymaga fachowej pomocy , ciepła i wyrozumiałości ze strony rodziców.
Wśród młodzieży częstym zjawiskiem są fobie społeczne, które polegają na lęku przed byciem wśród ludzi, publicznym zabieraniem głosu, prezentowaniem swojego zdania, przed ośmieszeniem czy odrzuceniem.Taki rodzaj lęku uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie w społeczeństwie.Często spotykanymi zaburzeniami emocjonalnymi są nadpobudliwość psychoruchowa i zahamowania psychoruchowe.
Przyczyny zaburzeń emocjonalnych możemy podzielić na
*zewnętrzne ze względu na środowisko
*wewnętrzne wynikające z osobowości dziecka
-genetyczne
-okołoporodowe
-charakterologiczne
-upośledzenie umysłowe.