Scenariusz uroczystości 20-lecia nadania szkole imienia Henryka Sienkiewicza

Scenariusz 20 – lecia nadania imienia szkole
Na środku sceny stoi uczeń przebrany za H. Sienkiewicza ze szkolnego pomnika. Dwoje uczniów, ubranych szkolnie siedzi w pierwszym rzędzie.
Część artystyczna
Uczeń. Czyta nudnym jednostajnym głosem.
Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu, zmarł 15 listopada 1916 roku w Vevey w Szwajcarii. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej herbu Oszyk, wywodzącej się po mieczu z Tatarów osiadłych na Litwie. Jego rodzicami byli Józef Sienkiewicz i Stefania z domu Cieciszowska.
Uczeń1. Jak tu nudno! Długo to jeszcze potrwa?
Uczeń2. Cicho bądź! Wychowawca na nas patrzy.
U1. Ja się zmywam ze szkoły. Idziesz ze mną?
Uczniowie schyleni wychodzą, jakby uciekali. Siadają na ławeczce pod pomnikiem Sienkiewicza. Wyciągają z plecaka kanapki, rozmawiają. Sienkiewicz ożywa, schodzi z pomnika.
Sienkiewicz: Dzień dobry kochani. Co wy tutaj robicie? A uciekliście z lekcji?!
U1. My nie mamy dzisiaj lekcji. A kim pan jest?
U2. Starszy pan, ubrany w elegancki garnitur, w jednej ręce trzyma laskę, a w drugiej powieść „Quo vadis”. Nosi wąsy i brodę oraz monokl.
U1: Wygląda jak Henryk Sienkiewicz z naszego pomnika.
U2. Ale to niemożliwe!
S: Tak kochane dzieci to ja! Codziennie od 5 lat patrzę na was z tego pomnika, jak się uczycie, bawicie i dorastacie. Ale dzisiaj obchodzicie jakieś święto, bo ruch w szkole większy niż zwykle i gości przybyło tak wielu.
U2. Tak. Dawno temu, kiedy tutaj do szkoły chodzili nasi rodzice, szkole podstawowej w Straszęcinie nadano imię Henryka Sienkiewicza. Dzisiaj odbywa się akademia z okazji 20 rocznicy nadania szkole imienia Henryka Sienkiewicza.
S: Dzisiaj wyjątkowo przybyłem do was, na tę uroczystość, aby opowiedzieć o sobie i o mojej twórczości. Widzę jednak, że nie jesteście zbyt pilni, bo uciekliście z akademii.
U1. My bardzo dużo o tobie wiemy. Nasza klasa 2a zdobyła pierwsze miejsce w konkursie wiedzy o tobie.
U2. Opowiedz nam coś ciekawego o swoim dzieciństwie. Jakim byłeś uczniem?
S: Byłem bardzo dobrym uczniem z 3 przedmiotów: języka polskiego, historii i geografii, natomiast przedmioty ścisłe były moją piętą achillesową.
U1. Doskonale cię rozumiemy, chociaż dla nas na polski to nie bułka z masłem.
S: Studiowałem prawo, następnie medycynę, potem trafiłem na wydział filologiczny. Niestety, żadnych studiów nie udało mi się ukończyć. Jeszcze przed ukończeniem gimnazjum musiałem zarabiać na siebie korepetycjami, a także pisaniem artykułów do gazety. Moją namiętną pasją były podróże. Byłem w większości państw europejskich, poznałem Stany Zjednoczone, byłem również w Afryce. Wiele wędrówek było inspiracją do moich utworów.
U1. Kiedy nastąpił pana debiut literacki?
S: Był to rok 1872, wydałem wówczas powieść „Na marne”. Uznanie na całym świecie przyniosły mi powieści historyczne np. Krzyżacy, Trylogia, pisane „ku pokrzepieniu serc”. Urodziłem się w czasach kiedy Polska była pod zaborami. Moje dzieła miały na celu pocieszenie oraz rozbudzenie patriotycznych uczuć Polaków.
U1:W swoich utworach przestawiałeś zwycięstwa Polaków z poprzednich wieków, które przypominały o tym, że Polska może być potężna - jest w stanie sprzeciwić się zaborcom.
U2. Cały świat usłyszał o tobie w 1905 roku, kiedy otrzymałeś prestiżową nagrodę Nobla za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu”
U1. Jesteś pierwszym laureatem tej nagrody w dziedzinie literatury pochodzącym z Polski.
U2. A z okazji 25-lecia pracy otrzymałeś majątek ziemski Oblęgorek koło Kielc.
S: Jestem dumny, że tak dużo wiecie o mnie i mojej twórczości.
U1. Byliśmy w Oblęgorku na wycieczce szkolnej. Teraz znajduje się tam muzeum, w którym zgromadzono pamiątki po tobie. Zobacz nasze zdjęcia.
Pokaz slajdów. Ostatni slajd to zdjęcie biurka z gabinetu w Oblęgorku.
S: Jakże piękne wspomnienia wiążą się z tym miejscem. A wiecie jaką powieść napisałem w tym dworku i przy tym biurku?
U2. Tak, oczywiście. To nasza lektura „W pustyni i w puszczy”
Scenka W pustyni i w puszczy,
Taniec murzynków,
Piosenka Rzeka marzeń ( Beata Kozidrak)
S: Brawo! Brawo! To było fantastyczne.
U1. Cieszymy się, że ci się podobało. Twoja twórczość jest nadal bardzo popularna. Powstało wiele filmów polskich i zagranicznych opartych na twoich powieściach.
U2. My też mamy nagranych kilka scen z twoich powieści. Zobacz fragment „Ogniem i mieczem”, który został nagrany w czasie akademii z okazji nadania szkole patrona. Na filmie będziemy mogli zobaczyć uczniów, którzy chodzili tutaj do szkoły 20 lat temu. A może ktoś wypatrzy tam swoich rodziców, kiedy chodzili tutaj do szkoły.
Odtworzenie fragmentu Ogniem i mieczem
Piosenka Dumka na dwa serca, (Edyta Górniak, Mietek Szcześniak)
S: Pięknie, jestem pod ogromnym wrażeniem. Jaki tytuł ma piosenka, której wysłuchaliśmy?
U2: To „Dumka na dwa serca”. Singiel, który promował film w reżyserii Jerzego Hoffmana. Dla nas zaśpiewali ją: nasza koleżanka Wiktoria oraz nasz nauczyciel pan Grzegorz .
U1: „Wielkiej fantazji kawaler, choć gorączka okrutny”
S: A wiesz skąd pochodzi tan cytat. Z mojej powieści „Potop”
U1: Nie znamy dobrze tej książki. O czym ona jest?
S: „Potop” przedstawia losy porywczego i żywiołowego Andrzeja Kmicica, który pod wpływem uczucia do dumnej Oleńki Billewiczówny zmienia się w ideał rycerza – Babinicza broniącego Częstochowy przed Szwedami. Zobaczcie jedną z najsłynniejszych scen z tego utworu.
Scenka „Potop”
Piosenka „W stepie szerokim” (Wojciech Kilar)
U1: Ten mały rycerz Wołodyjowski, od dziś będzie moim bohaterem!
S: Michał Wołodyjowski to nie jedyny rycerz, który ożył na kartach moich powieści. Słyszeliście o powieści „Krzyżacy”?
U2: Tak, jej akcja rozgrywa się w XIV i XV wieku, kiedy zakon krzyżacki prowadził wojnę z Polską. Zobaczmy scenkę opartą na fragmencie tej powieści.
Scenka Krzyżacy
U1: Czy wiesz, która z twoich powieści była na przełomie XIX i XX wieku, najpopularniejszą powieścią na świecie. Rozdawano ją nawet gościom w najlepszych hotelach.
S: Na przełomie XIX i XX wieku? Chyba „Quo vadis”. Niektórzy nawet mówią, że za nią otrzymałem nagrodę Nobla.
U2: Może zobaczymy fragment tego utworu w wykonaniu uczniów naszej szkoły 20 lat temu?
Scenka Quo vadis
Uczniowie przynoszą książkę, gdzie znajdują się przepisane ręcznie wybrane utwory Sienkiewicza i zaczynają ją przeglądać?
S: A co za książkę oglądacie?
U1: Zobacz, co udało nam się przygotować na dzisiejsze święto.
U2: W ramach obchodów 20- lecia nadania imienia szkole przepisaliśmy wybrane nowele twojego autorstwa. Do akcji włączyły się wszystkie klasy od 1 do 8 oraz nauczyciele.
U1: Tutaj jest fragment, który ja przepisałem.
U2: A mój jest tutaj.
S: Pięknie. Gratuluję. Jestem z was bardzo dumny. Dobrze było spędzić z wami ten czas, ale muszę wracać na swój pomnik.
U1: Poczekaj jeszcze chwilę. Mamy dla ciebie niespodziankę.
U2: Kiedy oglądaliśmy nagranie z nadania szkole twojego imienia, znaleźliśmy bardzo ciekawy fragment. Szkołę odwiedzili wtedy bardzo wyjątkowi goście.
U1: Tak. Jadwiga Sienkiewicz – twoja wnuczka i Jerzy Sienkiewicz – prawnuk.
Odtworzenie nagrania
S: Kochane dzieci jestem ogromnie wzruszony, zrobiliście mi ogromną niespodziankę. Ale ja muszę już wracać na pomnik, ale pamiętajcie o tym, że „dobroć trwa; jest ona jak źródło, z którego im więcej wody wyczerpiesz, tym więcej ci jej napłynie. Więc dobroć — to jedyny skarb niewyczerpany”. Zobaczcie.
Scenka Bajka
U1: A gdzie się podział Henryk Sienkiewicz?
U2: Zobacz, wrócił już na swój pomnik.
Nauczyciel/ wychowawca: Co wy tutaj robicie? Wracajcie do szkoły.
Uczniowie odwracają się i patrzą na Sienkiewicza, który do nich macha.
Zabierają swoje plecaki i wracają na miejsca w pierwszym rzędzie.

Wszyscy występujący wychodzą na scenę i kłaniają się.