Pomoc psychologiczno-pedagogiczna niesiona w szkole opdstawowej dla ucznia autystycznego na podstawie studium przepadku indywidualnego

Autyzm należy do grupy całościowych zaburzeń neurorozwojowych. Zaburzenie to charakteryzuje się brakiem odpowiednich dla wieku umiejętności uwarunkowanych dojrzewaniem mózgu i dotyczą wielu sfer rozwoju oraz funkcjonowania społecznego dziecka.
Każde dziecko dotknięte autyzmem jest inne i posiada sobie właściwy potencjał możliwości. Dzieci te izolują się od otoczenia, będącego dla nich źródłem nieustannych bodźców, których nie są w stanie zrozumieć i które wywołują w nich lęk i strach. Każda najmniejsza zmiana w otoczeniu, schemacie dnia może spowodować zaburzenia w zachowaniu – zły humor, płacz, krzyk, a nierzadko agresję lub autoagresję. Trzeba szukać takich form i metod pracy, które pomogą tym dzieciom w przyszłości stać się osobami samodzielnymi i przystosowanymi społecznie na miarę ich indywidualnych możliwości. Poszukiwania te to długi proces, wymagający ogromnej cierpliwości, gdyż porażki przeplatają się z sukcesami. To duże wyzwanie dla rodziców i nauczycieli.
W mijającym roku szkolnym pełniłam obowiązki nauczyciela wspomagającego dziecko autystyczne na drugim etapie edukacji Szkoły Podstawowej.
Chłopiec nauczany jest na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydanego przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną, w której zdiagnozowano autyzm. Ze względu na niepełnosprawność Michał wymaga zastosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy zgodnie z Rozporządzeniem MEN w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych. Zespół orzekający zalecił zastosować wobec ucznia kształcenie specjalne na poziomie szkoły podstawowej zgodnie z ogólną podstawą programową, z dostosowaniem wymagań edukacyjnych do możliwości i potrzeb ucznia. Z uwagi na niepełnosprawność zapewniono dodatkowego nauczyciela posiadającego kwalifikacje w zakresie pedagogiki specjalnej w celu współorganizowania kształcenia ucznia, realizacji indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych, co przyczynia się do lepszego funkcjonowania chłopca i pozwala na odpowiednie kierowanie jego uwagą i właściwe reagowanie na jego zachowanie.
W ramach zajęć rewalidacyjnych wzbogacane jest słownictwo i wiedza ogólna, ćwiczone są umiejętności konstruowania wypowiedzi, poszerzany jest zasób słownictwa czynnego i biernego, wdrażanie do czytania ze zrozumieniem oraz rozwijanie rozumienia sytuacji i zachowań społecznych.
Uczeń włączony jest do zajęć korekcyjno-kompensacyjnych celem usprawniania percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo-ruchowej.
Na zajęciach obowiązkowych i terapeutycznych stosowana jest daleko posunięta indywidualizacja nauczania, wydłużany jest czasu na przyswojenie treści programowych, stosowane są powtórzenia, etapowe sprawdzanie wiedzy, przybliżanie treści poprzez konkret i obraz, wydawanie jasnych zwięzłych poleceń, podtrzymywanie motywacji poprzez stosowanie pozytywnych wzmocnień, w przypadku zmęczenia umożliwia się uczniowi właściwy odpoczynek i eliminowane lub ograniczane są bodźce wywołujące chaos, lęk, poczucie zagrożenia.