Ruch to zdrowie, każdy przedszkolak Ci to powie. Program innowacyjny

SPIS TREŚCI
1. WPROWADZENIE.
2. ZAŁOŻENIA PROGRAMU.
3. CEL GŁÓWNY I CELE SZCZEGÓŁOWE.
4. ZGODNOŚĆ Z PODSTAWĄ PROGRAMOWĄ WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNEGO.
5. SPOSÓB REALIZACJI PROGRAMU.
6. OCZEKIWANE OSIĄGNIĘCIA.
7. EWALUACJA.
8. BIBLIOGRAFIA.

1. Wprowadzenie.
Wiek przedszkolny to niezmiernie ważny okres w życiu jednostki. Kształtuje się tu bowiem osobowość dziecka, pojawiają się pierwsze doświadczenia, następują duże procesy rozwojowe (rozwój fizyczny, emocjonalny, społeczny i poznawczy). Jest to okres charakteryzujący się specyficznymi właściwościami, z których za najważniejsze można uznać: potrzebę ruchu, działania, impulsywność, zmienność reakcji uczuciowych, zaciekawienie przejawiające się w stawianiu pytań, naśladownictwo z tendencją do odtwarzania i twórczego przetwarzania otaczającej dziecko rzeczywistości oraz myślenie konkretno – wyobrażeniowe.
Ruch jest dla dziecka niezbędnym warunkiem rozwoju fizycznego, psychicznego i społecznego. Stanowi nieodłączną część życia dziecka, które w tym okresie charakteryzuje się dużą ruchliwością wynikającą z potrzeby wyżycia się. Aktywność ruchowa pobudza i stymuluje rozwój dziecka w każdej sferze: fizycznej, społecznej, estetycznej, umysłowe i emocjonalnej oraz zapewnia jego optymalny rozwój i zdrowie. Podczas zajęć ruchowych dziecko gromadzi wrażenia i spostrzeżenia, wzbogaca swoje doświadczenia, wyobrażenia, pojęcia, kształci pamięć, uwagę i myślenie. Ćwicząc w grupie podporządkowuje się ogółowi, słucha, przestrzega przyjęte normy współżycia, kształtuje swój charakter, uczucia i wolę. Ponadto pobudza dziecko do podejmowania różnych form działalności, samodzielnych jak i kierowanych. Kierowana aktywność ruchowa powinna być dostosowana do możliwości i potrzeb dziecka. Bowiem ruch jest wtedy skuteczny, gdy się go odpowiednio dawkuje. Zarówno niedobór jak i przeciążenie organizmu może odbić się niekorzystnie na funkcjonowaniu układu ruchowego. Aktywność ruchowa powinna służyć kształtowaniu u dzieci przyzwyczajeń do uprawiania gimnastyki, czynnego wypoczynku, rekreacji, w dorosłym życiu zaś – sportu. W przedszkolu realizuje się ją na dwóch wzajemnie powiązanych, przenikających się płaszczyznach: indywidualnej i grupowej. Dziecku w wieku przedszkolnym potrzeba ciągłych i dynamicznych zmian zarówno obiektów zainteresowania, jak i rodzaju podejmowanych czynności ruchowych. Spontaniczne bieganie na placu zabaw męczy przedszkolaka o wiele mniej niż „celowy”, monotonny ruch dążący do perfekcji określonej czynności. Musimy mieć tego świadomość przy organizowaniu aktywności ruchowej dziecka w przedszkolu. Ograniczanie spontanicznej aktywności ruchowej dziecka prowadzi do jego nadpobudliwości, braku zdyscyplinowania, niechęci działania i ogólnego zmęczenia organizmu. Zabawy i ćwiczenia ruchowe powinny być dla dziecka radosnym, spontanicznym działaniem
Jedną najważniejszych potrzeb rozwojowych dziecka jest ruch. Jest on sposobem rozwijania sprawności, postaw, umiejętności oraz poprawiania zdrowia. Ponad to wpływa na kształtowanie pozytywnych nawyków w przyszłości. W obecnych warunkach rozwoju cywilizacji technicznej dziecko ma bardzo ograniczone możliwości spontanicznego ruchu.
W związku z tym, że przedszkole jest dla dzieci miejscem, gdzie mogą w sposób korzystny dla rozwoju zaspokoić tę potrzebę postanowiłam przygotować program „ Ruch to zdrowie, każdy przedszkolak Ci to powie”. Jest on zbiorem zabaw i ćwiczeń ruchowych, które będę wykorzystywała w pracy z grupą. Program łączy w przygotowanych zestawach takie metody jak: gimnastyka twórcza R. Labana, C. Orffa, ruchu rozwijającego W. Sherborne, gimnastyki rytmicznej A. i M. Kniessów.

2. Założenia programu.
Niniejszy program został opracowany do realizacji w nauczaniu przedszkolnym wśród dzieci 3,4,5,6-letnich Przedszkola Miejskiego w Chocianowie. Został on przygotowany zgodnie z „Podstawą programową wychowania przedszkolnego dla przedszkoli i oddziałów przedszkolnych opublikowaną w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dn. 14 lutego 2017r. ( Dz.U. z 2017 r., poz. 356)” . Jedną z idei przewodnich wychowania przedszkolnego jest „troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i ćwiczeniach sportowych” Materiał zawarty w niniejszym programie ma na uwadze wspomaganie harmonijnego rozwoju psychofizycznego i psychomotorycznego dziecka poprzez uaktywnienie go do różnych działań fizycznych.

3. Cel główny i cele szczegółowe.
Cel główny: Rozwijanie sprawności ruchowej u dzieci.
Cele szczegółowe:
1. Rozumie konieczność codziennej aktywności ruchowej.
2. Chętnie uczestniczy we wszystkich formach ruchu w przedszkolu.
3. Potrafi wykonać ćwiczenia zgodnie z poleceniem.
4. Doskonali koordynację wzrokowo – ruchową.
5. Wzmacnia mięśnie rąk i nóg.
6. Współpracuje w grupie.
7. Nabywa wiary we własne możliwości.
8. Rozwija aktywność w zabawie i umiejętności współpracy z rówieśnikami.
9. Prawidłowo wykonuje ćwiczenia.
10. Pokonuje trudności w podejmowanych działaniach.
11. Doskonali umiejętności poprzez działanie.
12. Poznaje zdolności motoryczne.
13. Rozwija umiejętności bezpiecznego poruszania się podczas zabaw ruchowych.
14. Potrafi korzystać ze sprzętu gimnastycznego w sposób bezpieczny i zgodny z bezpieczeństwem.
15. Zaspokaja naturalną potrzebę ruchu dziecka.

4. Zgodność z podstawą programową wychowania przedszkolnego.
Jednym z zadań przedszkola zgodnie z zapisem w podstawie programowej jest: Tworzenie sytuacji sprzyjających rozwojowi nawyków i zachowań prowadzących do samodzielności, dbania o zdrowie, sprawność ruchową i bezpieczeństwo, w tym bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

Podstawa prawna:
• Ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2017 r., poz. 2198).
• Ustawa z 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz.U. z 2017 r., poz. 59 ze zm.).
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej (Dz.U. z 2017 r., poz. 356).

5. Sposób realizacji programu.
LISTOPAD / GRUDZIEŃ
Metoda Gimnastyki twórczej Rudolfa Labana - powstała ona w opozycji i w akcie protestu wobec ruchu odwzorowywanego, wykonywanego na komendę i polega na ruchu podejmowanym zgodnie z własną inwencją, fantazją i doświadczeniem. Zgodnie z tą koncepcją ćwiczenia gimnastyczne powinny mieć formę zadań otwartych, które zapewniają swobodę i możliwość decydowania o sposobie wykonywania ruchu, a tym samym wyrażania swojej indywidualności.
Podczas zajęć prowadzonych metodą Labana obowiązują zasady:
• każdy ćwiczący wykonuje zadania ruchowe na swój sposób ( bez pokazu),
• zajęcia prowadzone są w luźno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa do ćwiczeń jest dowolna dla każdego dziecka,
• elementem towarzyszącym wykonywaniu zadań ruchowych może być muzyka.

Tańczące bibułki.
Przy nagraniu dowolnej muzyki dzieci swobodnie tańczą i poruszają paskami bibułki trzymanymi najpierw w prawej, a potem w lewej ręce. Podczas przerwy w grze przykucają i układają na podłodze z bibułki dowolne kształty.
Po kole.
Dzieci układają na podłodze koła z bibułki i skaczą dookoła nich obunóż, w jedną i w drugą stronę.
Sprytne palce
Dzieci chwytają palcami stopy bibułkę leżącą na podłodze i podają ją sobie do rąk.
Marsz z muzyką.
Dzieci rytmicznie maszerują dookoła pokoju przy nagraniu marszowej melodii. Podczas przerwy w grze przykucają i wyskakują w górę.
Ślimaki.
Dzieci zostają zamienione w ,,ślimaki”. Dzieci poruszają się w różnych kierunkach (pełzają po podłodze). Na sygnał np. uderzenie w bębenek, chowają się w swoich muszlach (zwijają się w kłębek).
Łokieć-kolano.
Dzieci biegają po sali w dowolnych kierunkach przy muzyce. Na przerwę w muzyce przyjmują taką pozycję aby jedna część ciała stykała się z drugą, np. łokieć wita się z kolanem, dłoń wita się ze stopą itd.
Idziemy na spacer.
Dzieci biegają, skaczą, tańczą bawiąc się chustkami w rytm muzyki granej. Na przerwę w muzyce, przykrywają się chustkami tak, aby jak najmniej było je widać – chowają się przed deszczem. Powtórna gra jest sygnałem do ponownego ruchu.
Dzieci rozkładają na podłodze chustkę i stają na niej. Rodzic wypowiada hasła np. dotykamy nos z kolanem, czoło z kolanem, palec wskazujący z nosem, łokieć z czołem, kto potrafi, to czoło z podłogą.
Kwiatek
Dzieci skulone siadają na rozłożonej chustce. Wsłuchują się z muzykę a ich ciało stopniowo rozwija się i rośnie do góry; dzieci pokazują, jak rośnie kwiatek (według własnych pomysłów)
Motyle
Dzieci swobodnie poruszają się w takt muzyki, płynnie falując chustkami, naśladując fruwające motyle. Na przerwę w muzyce, rozkładają chustki na podłodze i siadają na nich delikatnie, jak motyl na kwiatku

Tęcza
Dzieci w czasie muzyki chustką, jak pędzlem, malują tęczę na niebie.
Kwitnący Przebiśnieg
Dzieci z całych sił zgniatają chustkę w dłoniach, próbując schować ją w garści. Następnie powoli otwierają ściśnięte dłonie i obserwują, jak chustka (przebiśnieg) się rozwija.
Wiej wietrzyku
Dzieci w siadzie podpartym próbują chwycić palcami stopy chustkę i machać nią w prawą i lewą stronę oraz w górę i w dół, następnie zmieniają stopę.
Posłuszne chustki
Dzieci maszerują po obwodzie koła z delikatnymi wymachami chustki nad głową; następnie po kolei oddają chustki nauczycielowi.

STYCZEŃ / LUTY
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne- w ruchu rozwijającym szczególnie ważna jest komunikacja niewerbalna – język ruchu i język ciała. Język słów ma tu tez ogromne znaczenie. Ważne jest, aby doświadczeniom w trakcie zajęć towarzyszyły słowa opisujące to, czego doświadczamy – nazywamy części ciała, rodzaj ruchu , uczucia, relacje – używając słów, które im odpowiadają. Dzięki temu dziecko ma szanse być świadome tego, czego w tym momencie doświadcza. Język musi opisywać rzeczywistość unikamy języka metaforycznego.
Podstawowymi elementami w metodzie W. Sherborne jest ruch i kontakt fizyczny z drugą osobą. Weronika Sherborn pisała, że wszystkie dzieci maja dwie podstawowe potrzeby:
 pragną czuć się dobrze we własnym ciele, czyli umieć w pełni nad nim panować,
 odczuwają potrzebę nawiązywania kontaktów z innymi.

Powitanie piosenką: „Dzieci stoją w kole trzymając się za ręce:
„Wszyscy są, witam was, zaczynamy już czas,
Jestem ja, jesteś ty, raz-dwa-trzy x3

Ćwiczenia w nawiązywaniu kontaktu z rówieśnikami- powitanie rożnymi częściami ciała:
• leżenie na plecach, dzieci przyklejają się mocno do podłogi, jazda po podłodze,
• leżenie na brzuchu i czołganie się po podłodze do przodu z wyciąganiem i zginaniem na przemian rąk i nóg,
• marsz po całej Sali z podnoszeniem wysoko kolan do góry, na przerwę w muzyce obracanie się dookoła własnej osi i zrobienie siadu skulnego,
• siedząc na podłodze uderzania o podłogę najpierw piętami, potem całą stopą w rytm muzyki – na przemian wolni i szybko,
• turlanie się oraz turlanie kolegi po podłodze

Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu:
• relaks- odpoczynek w leżeniu na plecach, mięśnie rozluźnione, wykonywanie głębokich oddechów,
• dobieranie się parami, jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ją na czworakach, przechodzi pod, przez, dookoła itp.,
• grupa tworzy tunel pozostałe dzieci czołgają się pod tunelem na plecach, brzuchu, itp.,

Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą: ćwiczenia „z” w parach (partner aktywny i partner bierny):
• „prowadzenie ślepca”- jedno dziecko zamyka oczy, a drugie oprowadza je po sali,
• „rolowanie dywanu”- jedno dziecko leży na podłodze, drugie go turla,
• „wycieczka”- ciąganie leżącego partnera za nogi po sali,
• Jedno dziecko leży na brzuchu na podłodze, ma wyprostowane ręce, a drugie dziecko przechodzi okrakiem na czworakach nad nimi, zaczynając od nóg do głowy: powtórzyć to 3x,
• „kangury”- jedno dziecko jest matką i tuli w ramionach swoje dziecko,

Ćwiczenia „przeciwko” w parach:
• „paczka”- jedno dziecko siedzi skulone na podłodze, drugie próbuje go wyprostować, ciągnąc za ręce, nogi, zmiana ról,
• „przepychanki”- w siadzie przepychanie się plecami, następnie dzieci wstają i starają się przepychać dłońmi, kilkakrotne zmiany,

Ćwiczenia „razem” w parach (obydwoje partnerzy aktywni):
• „waga”- dzieci stoją naprzeciw siebie, trzymają się za wyciągnięte ręce i robią równoważne przysiady: powtórzyć 10 razy,
• „dmuchamy”- każda para otrzymuje piórko lub niewielki kawałek waty. Wspólnie dmuchają tak, aby utrzymały się one w powietrzu. Następnie odkładają je i dmuchają na wyobrażony sobie puszek,
• Leżenie na plecach naprzeciwko siebie, stopy dotykają się i dzieci robią rowerek,

Ćwiczenia twórcze:
• „Wycieczka na inna planetę”- stawianie dziwnych kroków, inne powitania, inna mowa itp.

Ćwiczenia relaksacyjne przy muzyce relaksacyjnej:
• „Usypiamy misia”- podczas słuchania muzyki prowadząca spokojnym głosem opowiada jak zasypia miś, jak zasypiają jego części ciała (oczy, głowa, ręce, nogi), jak mięśnie się rozluźniają
• Siad skrzyżny w kole- pochwalenie dzieci, podziękowanie i na pożegnanie w nagrodę puszczenie w obieg „słoneczka”, które podają sobie dzieci z ręki do reki.

Masażyk
Tu płynie rzeczka,
Tędy przeszła pani na szpileczkach
Tu przeszły słonie
Zaświeciły dwa słoneczka
Spadł drobniutki deszczyk
Czy przeszedł Cię dreszczyk?

MARZEC / KWIECIEŃ

Metoda Carla Orffa opiera się na trzech składowych: słowie, muzyce i ruchu, które wzajemnie się przenikają i tworzą zawartą całość. Carl uważał, że najważniejszy w muzyce jest rytm i to on powinien stanowić początek edukacji muzycznej dzieci. Prowadząc swoją szkołę, sam zaczynał naukę od rytmicznego mówienia i śpiewania, przechodząc następnie do gry na instrumentach perkusyjnych. Bardzo ważne jest to, by odciąć się od wszelkich utartych schematów i dać się ponieść emocjom, twórczo improwizować. Poprzez spontaniczny i kreatywny ruch dzieci wyrażają uczucia, rozładowują złe emocje i rozwijają się twórczo. Niemiecki muzyk zachęca do tworzenia muzyki, a nie jej odtwarzania. Zajęcia oparte na metodzie Carla Orffa mają umuzykalniać dzieci i pomagać zrozumieć muzykę.

Zabawa ożywiająca
Dzieci ustawiają się parami i każde musi zapamiętać swoją parę. Na sygnał rozbiegają się w różnych kierunkach, a gdy się w czasie biegu spotkają, chwytają się pod rękę i tańczą w rytm muzyk. Następnie rozdzielają się i biegną w różnych kierunkach, aż się znów spotkają, itd.
Integracja słów z rytmem
W rozsypce: Każde dziecko zaznacza indywidualnie rytm na instrumencie perkusyjnym (lub przez klaskanie), a następnie porusza się w tym rytmie.
Następnie dobiera słowa do tego rytmu, np.
Ku Ku Łe Czka Szu ka.
Nauczyciel podaje słowa, a dzieci dobierają odpowiedni rytm i wystukują go na instrumencie:
I dzie rak nie bo rak
Jak u gry zie, bę dzie znak.

Wyczucie przestrzeni
Każde dziecko ma gazetę. Biegnie z nią w dowolnym kierunku po esach – floresach, trzymając ją nad głową w podniesionych rękach. Dzieci bawią się gazetą w dowolny sposób. Każde dziecko gniecie gazetę w kulę i rzuca, podbiega i chwyta, a następnie rzuca do partnera, który powinien ją chwycić.
Wyczucie siły
Dzieci uderzają papierową kulą o podłogę jedną kulą o drugą (z partnerem), podrzucają i znów uderzają.
Koordynacja i rozpoznawanie form przestrzennych
Dzieci rozprostowują zgniecioną kulę i układają z gazety fantazyjne kształty, figury, itp.
Improwizacja z laską gimnastyczną
Każde dziecko ma laskę i manipuluje nią w sposób dowolny, najpierw bez muzyki, a następnie z muzyką.
Używając laski do różnych czynności, np.: sportowych, porządkowych, imitują rzut oszczepem, zamiatanie, grę w hokej, jazdę na koniu, szermierkę, itp.
Skoki
Dzieci ćwiczą parami. Jedno trzma laskę na wysokości 30-35 cm, a drugie przeskakuje kilkakrotnie, po czym następuje zmiana.
Wyczucie rytmu
Wszystkie dzieci maszerują wokół sali w rytm muzyki trzymając laski: raz jak chorągwie, to znów jak karabiny na ramieniu, innym razem jak szable w czasie defilady. Wystukuję w marszu rytm końcem laski o podłogę (akcent na mocną część taktu). Złożenie przyborów.
„Przedstaw się”
Improwizacja rytmiczno-melodyczna. Dzieci kolejno, siedząc w kole, śpiewają swoje imiona na dowolną melodię.

Śpiewanka muzyczna
Kontynuując zabawę w kole, prowadzący zadaje kolejnym dzieciom pytania, śpiewając, a one udzielą w tej samej formie odpowiedzi, np.: Jak się dzisiaj czujesz? Ile masz lat? Jaki jest twój ulubiony kolor? Czy lubisz czekoladę? itd.
Zaczarowane historie
Jeden z uczestników zaczyna opowiadać historię, a pozostałe osoby ilustrują ją za pomocą ruchu, np. Pewien chłopiec wyszedł na spacer. Zawiał wiatr i zerwał mu z głowy czapkę itd. Historie mogą być wymyślone i nierealne. Jeżeli dzieci nie mogą poradzić sobie z ułożeniem całej historyjki, mogą jedynie układać zdania.
Nasze kubki grają
Zabawa oparta na zasadzie echa. Prowadzący za pomocą swojego kubka wydobywa i tworzy dźwięki, a dzieci starają się je w miarę możliwości wiernie odwzorować.
Wędrujące kubki
Rytmiczna recytacja. Dzieci siedzą w kole i przekazują sobie kubek z rąk do rąk z jednoczesnym rytmicznym wypowiadaniem tekstu. Do tej zabawy, w zależności od potrzeb, możemy wykorzystać krótkie wierszyki czy przysłowia np.: „Idzie Grześ przez wieś”, „Siała baba mak”, „Kwiecień – plecień”, „ Idzie wąż wąską dróżką” itp.
Zabawa przy muzyce
Gazety leżą na podłodze – to kałuże. Bieg, marsz, skoki przez kałuże, omijanie, slalom..
Taniec w parach (jedna gazeta na parę)
W tańcu trzymamy gazetę czołami, plecami, kolanami itp. Wszystkie polecenia wykonywane są w rytm melodii.
Marsz w kole w rytm melodii. W środku koła kosz. Wrzucanie kul do kosza.

,,Worek ze skarbami”
Uczestnicy siedzą wokół chusty lub na niej. W worku znajdują się rekwizyty w kolorach odpowiadających kolorom chusty. Uczestnicy podają go sobie w rytm muzyki. Gdy muzyka milknie, zadaniem osoby która trzyma worek jest wyciągnięcie rekwizytu, podanie jego nazwy, koloru, zastosowania i położenie go na polu chusty w tym kolorze.
,,Karuzela”
Uczestnicy trzymają za uchwyty naprężoną chustę na wysokości pasa. Śpiewając: ,,Hej, ho, hej, ho, do pracy by się szło...”- rytmicznie przekazują sobie chustę w prawą stronę. Zaczynają od bardzo powolnego śpiewania, stopniowo zwiększając tempo. Po pewnym czasie następuje zmiana i chusta wędruje w lewą stronę.

MAJ / CZERWIEC
Metoda Alfreda i Marii Kniessów - Głównymi elementami metody są: ruch, muzyka, rytm, przybory. W metodzie tej liczy się dobre samopoczucie, przyjemne przeżycia i radość ruchu. Następuje stapianie się muzyki i rytmicznych ruchów. Zachodzi zjawisko sprzężenia zwrotnego wspomnianych czynników; jeden wpływa na drugi regulując szybkość, częstotliwość i natężenie ruchu. Prowadzący z akompaniatorem wprowadzają stopniowo ćwiczących do pewnego rodzaju ruchowej ekstazy, potęgowanej lub wyciszanej i jakby zdalnie kierowanej. Tym sposobem reguluje się też dynamikę ruchu. Kolejnym czynnikiem (oprócz ruchu oraz rytmu i muzyki) są estetycznie wykonane przybory do ćwiczeń (podwójny bijak, wstążki na kijku, grzechotka, przepołowiona łuska orzecha kokosowego, dzwoneczki zakładane na palce dłoni oraz na kostki u nóg), które równorzędnie i twórczo uczestniczą w tym procesie. Tak samo jak demonstracja ruchowa muzyka, bądź akompaniament perkusyjny pobudzają one i wywołują reakcje ruchowe. W tej metodzie ogranicza się mówienie, ma ona bowiem rozbudzać wyobraźnię dziecka oraz jego kreatywność. Impulsem do podejmowania jakichkolwiek działań jest muzyka. W trakcie ćwiczeń jest dużo improwizacji, indywidualnej interpretacji muzyki, swobody w użyciu przyborów. Towarzyszy im uczucie radości, uczenia się i nabywania kultury oraz płynności ruchu.

Zestaw ćwiczeń wprowadzających przy utworze F. Chopina- „Etiuda E-dur”

Dzieci na dywanie, w kole, w siadzie na piętach wykonują łagodne, płynne ruchy rękoma
w rytm muzyki z lekkim potrząsaniem kawałkami bibuły. Łagodne skłony w przód i w tył
z uniesionymi rękoma. Unoszenie rąk do góry i na dół na przemian. Skłony w klęku w bok. Zataczanie kół z wyprostowanymi rękoma. Łagodne kołysanie- powtórka 2x.
Zestaw ćwiczeń rozgrzewających przy utworze E. Griega „Pieśń Solvejgi” z wykorzystaniem kołatek kapslowych i grzechotek puszkowych.
Dzieci w kole, w siadzie na piętach- siadają na piętach i powstają z rytmicznym potrząsaniem puszek. Przysiady w staniu z równoczesnym wyciąganiem ramion w górę i w dół. Marsz w miejscu z rękoma uniesionymi do góry i rytmicznym potrząsaniem. Skłony raz do jednej raz do drugiej nogi. Pajac w bok, wypady rąk i nóg. Szybki podskoki z rytmicznym uderzaniem kołatek kapslowych, krążenie ramion, szybkie podskoki, krążenie ramion, przysiad. Zmiana przyborów- ćwiczenia z puszkami jak na początku tego zestawu.
Ćwiczenia wprowadzające z wykorzystaniem wstążek przy utworze L. Beethovena „ Sonata księżycowa”

W pozycji stojącej:
• zataczanie ramionami półkoli nad głową,
• marsz do środka koła: na zmianę ręce i głowa w górę, ręce i głowa w dół,
• bieg na palcach od środka koła na zewnątrz wykonując wstążką wężyk falisty,
• obroty dookoła własnej osi z zataczaniem małych kół nisko przy podłożu.
W siadzie klęcznym:
• zataczanie dużych kół do przodu,
• przejście do klęku prostego- zataczanie dużych kół do tyłu.
W pozycji stojącej:
• wykonywanie ruchu falistego od strony lewej do prawej,
• wymachy rąk na przemian połączone,
• wykonywanie wężyka z boku ciała od przodu do tyłu, raz jedną raz drugą ręką,
• wykonywanie wężyków pionowych oburącz przed sobą,
• wykonywanie wężyków poziomych oburącz.

Ćwiczenia rozwijające intensywne, wykonywane w szybkim tempie z wykorzystaniem kapsli przy utworze J. Straussa

1. W pozycji stojącej:
• marsz w miejscu i rytmiczne uderzanie kapslami przed sobą,
• uderzanie kapslami o ramiona, brzuch, nogi ( automasaż),
• podskoki pajaca połączone z uderzaniem przyborami o siebie nad głową,
• drytmiczne uderzanie kapslami przed sobą oraz z każdego boku.
2. W siadzie klęcznym:
• rytmiczne uderzanie kapslami o podłogę z przodu i każdego boku.
3. W pozycji stojącej:
• podskoki z naprzemiennym unoszeniem ramion do góry,
• marsz do przodu, przysiad i uderzenie kapslami z dwóch stron ciała,
• wolne przejście do pozycji stojącej,
• marsz w rytm muzyki z unoszeniem kolan, uderzanie kapslami raz pod jednym kolanem raz pod drugim,
• uderzanie kapslami z przodu i za plecami.
•
Ćwiczenia ożywiające
Marsz po obwodzie koła i pobranie butelek.
Bieg pomiędzy butelkami. Na sygnał „już” dzieci wracają do swoich butelek.
Zmiana haseł:
„przed butelką”
„za butelką”
„obok butelki”

Ćwiczenie dużych grup mięśniowych
W staniu zwartym rytmicznie uderzanie butelką o kolana – na „raz”
o duży palec jednej nogi – na „dwa”
o duży palec drugiej nogi – na „trzy”
w rękę nad głową – na „cztery"

Ćwiczenie umiejętności współdziałania z partnerem
Dzieci ustawione parami: jedno dziecko z pary siada skrzyżnie, bierze dwie butelki i uderza o nie na mocną część taktu (3/4), drugie dziecko z pary tańczy wokół partnera.
Ćwiczenia z elementami skoku
Przeskoki przodem, tyłem, bokiem przez leżącą butelkę.
Ćwiczenie palców rąk
Odkręcanie i zakręcanie zakrętek butelkowych zgodnie z unoszącą się i opadającą melodią.
Ćwiczenie wyczucia własnego ciała
Butelki złożone na środku sali; odsuwanie się i przysuwanie do „rozpalonego ogniska”, ogrzewanie różnych części ciała: brzucha, nóg, pleców, rąk.
Ćwiczenie równowagi
Stanie na jednej nodze z butelką włożoną pod zgięte kolano. Zmiana nogi. Przekładanie butelki pod kolanem prawym, lewym.
Ćwiczenie z elementami biegu
Dzieci wykonują ćwiczenie według zastosowanych symboli:
1. Ustawiają butelki i biegają pomiędzy nimi.
2. Trzymając butelki oburącz nad głową, wykonują skręty całego tułowia, naśladują szum wiatru „szu- szu”.
Ćwiczenie stóp
Siad prosty, odsuwanie i przysuwanie, toczenie stopami butelek dwoma nogami, raz lewą, raz prawą nogą.
Ćwiczenie uspokajające
Marsz do melodii, przerwa w muzyce, dwa uderzenia o butelkę kolegi w parze.
Ćwiczenia uspakajające, utaneczniające z wykorzystaniem pomponów przy utworze F. Chopina „ Etiuda E- dur”.

1. W pozycji stojącej:
• kręcenie młynka z góry na dół,
• masowanie ramion, brzucha, nóg ( automasaż),
• obroty wokół własnej osi ze strzepywaniem pomponów,
• unoszenie ramion do góry i opuszczanie,
• bieg do środka koła i na zewnątrz,
• zataczanie półkoli w skłonie,
• przysiad i wolne wstawanie na palcach.

6. Oczekiwane osiągnięcia.
Po zrealizowaniu programu dziecko:
• Rozumie konieczność codziennej aktywności ruchowej.
• Chętnie uczestniczy we wszystkich formach ruchu w przedszkolu.
• Potrafi wykonać ćwiczenia zgodnie z poleceniem.
• Doskonali koordynację wzrokowo – ruchową.
• Wzmacnia mięśnie rąk i nóg.
• Współpracuje w grupie.
• Nabywa wiary we własne możliwości.
• Rozwija aktywność w zabawie i umiejętności współpracy z rówieśnikami.
• Prawidłowo wykonuje ćwiczenia.
• Pokonuje trudności w podejmowanych działaniach.
• Doskonali umiejętności poprzez działanie.
• Poznaje zdolności motoryczne.
• Rozwija umiejętności bezpiecznego poruszania się podczas zabaw ruchowych.
• Potrafi korzystać ze sprzętu gimnastycznego w sposób bezpieczny i zgodny z bezpieczeństwem.
• Zaspokaja naturalną potrzebę ruchu dziecka.
7. Ewaluacja.
1. Obserwacja dzieci podczas prowadzonych zajęć.
2. Karta obserwacji umiejętności ruchowych dziecka.
3. Rozmowy indywidualne z rodzicami. Pozyskiwanie informacji zwrotnych od rodziców dotyczących wpływu prowadzonych zajęć na umiejętności dzieci z zakresu aktywności fizycznej.
4. Zorganizowanie i przeprowadzenie zawodów sportowych dla dzieci 5-letnich.

8. Bibliografia.
1. Okoń K.(2002) Ruch w rytmie-twórcza metoda gimnastyki rytmicznej Marii i Alfreda Kniessów. W: Lider 2002/nr 1, s.14-15.
2. Gniewkowski W.(1987) Gimnastyka rytmiczna Kniessów. W: Życie Szkoły. 1987/nr 11.
3. Gniewkowski W.(1988) Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów - nie znana w naszym kraju metoda twórcza wychowania fizycznego. W: Wychowanie w Przedszkolu. 1988/ nr 1.
4. Gniewkowski W., Wlaźlik K.(1990) Wychowanie fizyczne. WSIP, Warszawa.
5. Metody twórcze w interpretacji R. Labana i K. Orffa"(w)Wychowanie w Przedszkolu.
6. "Taniec harmonią ciała i ducha"(w)Grupa i zabawa, 1/2000.
7. Weronika Sherborne, "Ruch rozwijający dla dzieci", PWN 1997.
8. Marta Bogdanowicz, Bożena Kisiel, Maria Przasnyska, "Metoda W. Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka", WsiP 1996.

KARTA OBSERWACJI UMIEJĘTNOŚCI RUCHOWYCH DZIECKA BIORĄCEGO UDZIAŁ W PROGRAMIE „„Ruch to zdrowie, każdy przedszkolak Ci to powie”.

Imię, Nazwisko dziecka ........................................

Zadania/ćwiczenia I półrocze
LISTOPAD II półrocze
CZERWIEC
Wysoki poziom Przeciętny poziom Niski
poziom Wysoki poziom Przeciętny poziom Niski
poziom
1. Chętnie uczestniczy w zabawach, grach i zajęciach ruchowych.
2. Biega omijając przeszkody.
3. Wykonuje 3 podskoki na dwóch nogach.
4. Staje na jednej nodze.
5. Wykonuje 5 przysiadów.
6. Potrafi przejść stopa za stopą wzdłuż skakanki.
7. Wykonuje 3 podskoki na jednej nodze.
8. Biegnie do mety (dystans ok. 10 metrów).
9. Rzuca piłką do partnera.
10. Łapie piłkę.
11. Przekracza niskie przeszkody.
12. Przepełza pod przeszkodą.
13. Toczy piłkę do celu.
14. Potrafi chodzić na palcach