Stosowanie kar

Jeżeli małe dziecko, które jeszcze nie mówi, dotyka czegoś, czego nie powinno, czy można je uderzyć po rączce?
To, że dzieci nie mówią, nie znaczy, że nie słuchają i nie rozumieją. Małe dzieci uczą się w każdej minucie każdego dnia. Matka może wielokrotnie uderzać dziecięca rączkę, dając dziecku do zrozumienia w ten sposób, że jedynym sposobem nauczania go, czego nie należy robić, jest klaps. Może też potraktować dziecko jako pełnego godności małego człowieka, przekazując mu informację, z których będzie korzystał teraz i do końca życia. Jeżeli postanowi sprzeciwić się dziecku, może powiedzieć mu surowo i wyraźnie:
„Noże nie są do lizania. Możesz lizać łyżkę.”
„Ten piesek z porcelany może się zbić. Twój wypchany piesek nie zbije się.”
Czasami trzeba powtarzać tę samą informację wiele razy, ale powtórzona informacja dostarcza więcej treści niż KLAPS.
Stosowanie kary to celowe odbieranie dziecku możliwości dysponowania własnym czasem lub sprawianie mu bólu.
Dziecko powinno czuć naszą dezaprobatę, ale gdy nasza reakcja jest tak silna, że dziecko czuje się bezwartościowe i lekceważone, to znaczy, że zrobiliśmy niewłaściwy użytek z naszej siły stworzyliśmy możliwość wyolbrzymiania poczucia winy, niechęć do siebie. Dlatego, kiedy to tylko możliwe, rodzice powinni ukazać dziecku sposób zadośćuczynienia. Po wyrzutach sumienia dziecko potrzebuje szansy, aby odzyskać dobre mniemanie o sobie samym.
Jako rodzice możemy dać mu tę szansę. Oto przykłady:
„Jestem wściekła! Dziecko ładnie się bawiło, dopóki nie zabrałeś mu grzechotki. Mam nadzieję, że znajdziesz teraz jakiś sposób, aby je uspokoić!”
(ZAMIAST: „Znowu doprowadziłeś dziecko do płaczu. Dostaniesz klapsa”)
Niektóre dzieci traktują „Przepraszam”, jako sposób na ułagodzenie zeźlonego rodzica. Natychmiast przepraszają i tak samo szybko powracają do złych nawyków. W takim przypadku powinniśmy je uświadomić, że nawet wtedy, kiedy będą przepraszać, ich uczucie żalu może być potraktowane jako działanie pozorne. Temu „Wiecznemu grzesznikowi” można powiedzieć:
„Przepraszam -znaczy inne zachowanie”;
„Cieszą się, że przepraszasz. To pierwszy krok. Natomiast teraz zastanów się , co z tym zrobić”.
ZAMIAST KARANIA:
Wyraź swoje uczucia, nie atakując charakteru dziecka.
„Jestem wściekły, że moja nowa piła została na dworze i zardzewiała na deszczu”.
Określ swoje oczekiwania.
„Oczekuję, aby moje narzędzia zostały zwrócone po pożyczeniu ich.”
Wskaż dziecku, jak może naprawić zło.
„Piła potrzebuje teraz trochę szklanej waty i cienkiej warstwy oleju.”
Zaproponuj wybór.
„Możesz pożyczać moje narzędzia, ale musisz je zwracać inaczej utracisz przywilej używania ich”.
Wspólnie rozwiąż problem.
„Możemy ustalić, że będziesz używał moich narzędzi, kiedy zechcesz, ale ja chcę być pewien, że będą na swoim miejscu, kiedy będę ich potrzebował.”